Σεπ09
Κύριε Υπουργέ,Κύριε Αρχηγέ του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης,
Κύριοι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας,
Ευκλεείς και δοξασμένοι Ιερολοχίτες,
Στρατηγοί,
Σεβαστό Πρεσβυτέριο,
Σεβαστοί πρώην Διοικητές του 13ου ΣΑΚ και της 13ης ΔΕΕ,
Κύριε Δήμαρχε Παπάγου-Χολαργού
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Ιερός Λόχος !!!
Από αρχαιοτάτων χρόνων έννοια συνδεδεμένη με την φιλοπατρία και την αυτοθυσία. Έννοια συνδεδεμένη με την ανιδιοτελή προσφορά και την εμμονή, μέχρι θανάτου, στον Σκοπό και την ΝΙΚΗ. Έννοια που παραχωρεί το προβάδισμα στην Δόξα και την Τιμή, αγνοώντας και παραμερίζοντας και αυτό ακόμη το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως.
Καλοκαίρι του 1942…..
Οι ημέρες δόξης και εθνικής υπερηφάνειας του Έπους της Πίνδου και του τσαλακώματος του εθνικού γοήτρου της φασιστικής Ιταλίας και προσωπικώς του Μπενίτο Μουσολίνι, έχουν περάσει.
Έχουν παρέλθει και οι ημέρες της υπερηφάνου αντιστάσεως και ηθικής Νικης απέναντι στις Γερμανικές ορδές στα Οχυρά, που υπεχρέωσαν τον Χίτλερ, να αναφερθεί με θαυμασμό στον Έλληνα Στρατιώτη, δηλωνοντας στο Ραιχσταγκ, την 4η Μαιου 1941:
« Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω οτι απο όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμε, ο Ελλην στρατιώτης επολέμησεν με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν και εσυνθηκολόγησεν μόνον όταν η εξακολούθησις της αντιστάσεως δεν ήτο δυνατή και ουδεν νόημα είχεν. Εξ όλων των αντιπάλων οι οποίοι μας αντιμετώπισαν, μόνον ο Έλλην στρατιώτης επολέμησεν με παράτολμο θάρρος και υψίστη περιφρόνησιν προς τον θάνατον»
Επιπροσθέτως δε, η Ανωτάτη Γερμανική Διοίκηση επέτρεψε στους Έλληνες Αξιωματικούς να αποχωρήσουν απο τις αμυντικές τους θέσεις, φέροντες τιμητικώς τα ξίφη και τις εξαρτύσεις των, πράγμα το οποίον δεν επετράπη εις ουδένα, εκ των ηττηθέντων εθνικών στρατων, των λοιπών χωρών της Ευρώπης.
Τέλος, μετά και την πτώση των Αθηνών, έχει χαθεί και η τελευταία μεγάλη μάχη στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η Μάχη της Κρήτης, αφού όμως απετέλεσεν την ταφόπλακα των Γερμανικών δυνάμεων Αλεξιπτωτιστών, εξαναγκάζοντας το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο να παύσει κάθε σχεδιασμό για μελλοντικές μαζικές αεραποβατικές επιχειρήσεις και αφήνοντας τον Διοικητή τους, τον Στρατηγό φον Στούντεντ, σε σχεδόν ψυχολογική κατάρρευση.
Καλοκαίρι του 1942, λοιπόν και στην Μέση Ανατολή, συρρέουν απο την κατεχόμενη και χειμαζώμενη απο τις κακουχίες Ελλάδα, Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, Στρατιώτες και απλοί Πολίτες, οι οποίοι συναισθανόμενοι το Χρέος των προς την Πατρίδα, θέλουν διακαώς να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον των δυνάμεων του Άξονος.
Στην Παλαιστίνη έχει ήδη συγκροτηθεί ένας ανεξάρτητος Λόχος, στην ΚΦΑΡ-ΙΟΝΑ, αποτελούμενος απο 80 περίπου Αξιωματικούς και 20-30 οπλίτες, εξ όλων των όπλων και σωμάτων του Σ.Ξ., του Π.Ν., της Π.Α., της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων, όπως ακούσαμε ήδη στο σύντομο ιστορικό και στις 12 Σεπτεμβρίου του 1942, μια ζεστή, σκληρή και αφόρητη, μιά τυπική κατά τα άλλα, ημέρα στη Μέση Ανατολή, εμφανίζεται στο στρατόπεδο τους, ένας περίεργος τύπος, ο οποίος έμελλε να αλλάξει την φυσιογνωμία και την φύση αυτού του τμήματος, μεταμορφώνοντας το, στον μετέπειτα θρυλικό και ηρωικό «ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ» της Μέσης Ανατολής, των πρόγονο των Ελληνικών Δυνάμεων Καταδρομών, την πολεμική Σημαία του οποίου, σήμερα μόλις παρέλαβε η 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων.
Ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Σβορώνος-Τσιγάντες……
Στο σημείο αυτό θα χρησιμοποιήσω την περιγραφή του αυτόπτου και αυτήκωου μαρτυρα των σκηνών που διεδραματίσθησαν, του τότε Ανθυπολοχαγού και σήμεραΑντιστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Κόρκα, εκ των ελαχίστων ζώντων και υπερηλίκων σήμερα Ιερολοχιτών, ο οποίος μαζύ με μερικούς ακόμη εκ των συμπολεμιστών του, μας έκανε την μεγάλη τιμή να παρευρίσκεται σήμερα εδώ, σ’ αυτή την μοναδική ημέρα για τον Σχηματισμό.
Λέγει λοιπόν ο Στρατηγός Κόρκας :
« Στις 12 Σεπτεμβρίου 1942, ξαφνικά ενεφανίσθη στο Στρατόπεδο μας, στην Κφαρ-ιόνα της Παλαιστίνης, ο Συντ/ρχης ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, με οδηγό τον Λευτέρη Κοντομίχαλο. Εμείς 30 περίπου άτομα, τον γιουχαΐσαμε και τον αποδοκιμάσαμε και του είπαμε να φύγει. Ο Κοντομίχαλος του ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου να μπει μέσα, για να φύγουν. Ο Τσιγάντες όμως κάνει στροφή και μας λέγει: « Έχετε δίκιο να με βρίζετε, αλλά εγώ γνωρίζω ότι εσείς είσαστε διωγμένοι και παραμερισμένοι, διότι ζητάτε να πάτε στον Πόλεμο, να ελευθερώσετε την Πατρίδα. Εγώ αναλαμβάνω να σας πάω στον Πόλεμο. Αφήστε με να σας ειπώ δύο λόγια και θα φύγω». Εμείς κοιταχθήκαμε μεταξύ μας και του είπαμε ΝΑΙ. Δίπλα ήτανε μία σκηνή Σκούατ και μπήκαμε μέσα. Ο Τσιγάντες τότε, μας είπε, «Εγώ είμαι ο Λάκης ο Τσιγάντες, ο Ροχάλας, ο Κινηματίας, ο απότακτος του 1935, αλλά όμως είμαι και ένας συνάδελφος που επολέμησα στο ΣΚΡΑ, όπου έχασα δύο δάκτυλα. Επολέμησα και στην ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Επολέμησα και στη ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ με τραύμα στα πλευρά. Ο Μεταξάς το 1940, δεν με ανεκάλεσε όπως και τον αδελφό μου τον Γιάννη και είχε δίκιο. Εγώ επήγα στη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων και επολέμησα στο ΜΠΙΡ ΧΑΚΙΜ, από όπου διέφυγα και ήλθα στην ΑΙΓΥΠΤΟ. Έμαθα για σας και ήλθα να σας πω ότι, εγώ αναλαμβάνω να σας πάω στον Πόλεμο, εάν εσείς με δεχθείτε ως διοικητή σας. Εγώ ποτέ δεν θα σας μιλήσω για πολιτική και κόμματα. Εσείς μπορείτε να πιστεύετε ό,τι θέλετε». Εμείς κοιταχθήκαμε και του είπαμε ΝΑΙ.»
Κι έτσι ξεκίνησαν όλα…..
Όλα εκείνα τα υπέροχα, τα μεγάλα, τα μοναδικά, τα ηρωικά, τα εξωπραγματικά πολλές φορές, αλλά για όσους γνωρίζουν σε βάθος την ιδιοσυγκρασία, το φιλότιμο και την «φτιασιά» του Έλληνα, τόσο ευεξήγητα, τόσο φυσιολογικά και γι’ αυτό, τόσο αληθινά. Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολες, περίεργες, αλλόκοτες, πολλές φορές, εποχές και καταστάσεις, με οξυμένα τα μίση και τα πάθη….Είναι πολύ δύσκολο σε εμάς σήμερα να το φαντασθούμε και να το κατανοήσουμε….
Κι όμως μια χούφτα άνθρωποι αποφασισμένοι, μια χούφτα άνθρωποι με περίσσευμα ψυχής και σθένους, μια χούφτα Αξιωματικοί που δεν δίστασαν να πετάξουν τους βαθμούς τους και να προσφέρουν τους εαυτούς τους, ως απλοί ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, πολέμησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, ριψοκινδύνευσαν σε παράτολμες αποστολές, τόλμησαν εκεί που η λογική έλεγε ξεκάθαρα όχι και τα κατάφεραν.
Πιθανόν όχι πάντα, αλλά ποτέ δεν έχασαν το κουράγιο τους και την πίστη τους στον ΣΚΟΠΟ, που δεν ήταν άλλος από την Δόξα των Ελληνικών Όπλων και το ΚΛΕΟΣ της Ελληνικής Πατρίδος. Έτσι λοιπόν, μας δίδαξαν και εξακολουθούν να μας διδάσκουν, ποιό είναι το πραγματικό Χρέος προς την Πατρίδα και πως αυτό αποπληρώνεται…..
Αυτό το Χρέος προς το Έθνος κι ότι αυτό αντιπροσωπεύει, ήταν ο Οδηγός και η Φλόγα που πύρρωνε το νου και έκαιγε τις καρδιές εκείνων των ηρωικών και υπέροχων Ελλήνων, που συγκρότησαν τον Ιερό Λόχο της Μέσης Ανατολής, προσπαθώντας να αντλήσουν κουράγιο και πίστη, από τους ενδόξους προγόνους τους, των Ιερών Λόχων των Θηβών και του Δραγατσανίου, πέφτοντας κι αυτοί με αυταπάρνηση και απαράμιλλο ηρωισμό, στα πεδία των μαχών, για την ιδέα της Πατρίδος και την κατάκτηση της Ελευθερίας. Και τα κατάφεραν….!!!
Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι προτεραιότητες της καθημερινότητος αλλάζουν, το Χρέος όμως προς την Πατρίδα παραμένει ίδιο, αναλλοίωτο και φοβερό. Όλα τα άλλα έπονται, αυτό που προέχει είναι η υπηρέτηση του απ΄ όλους μας, μικρούς και μεγάλους σε αξιώματα, όποια θέση κι αν κατέχουμε, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε. Ο Σωκράτης μας δείχνει τον μοναδικό δρόμο που έχουμε μπροστά μας :
«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ’ ανθρώποις, τοις νουν έχουσι»
Αυτοθυσία, Τιμή, Καθήκον, Προσφορά, Αυταπάρνηση, Ανιδιοτέλεια, Αξιοπρέπεια.
Απλές λέξεις, τεράστια όμως νοήματα. Αν το καλοσκεφθεί κανείς φορτίο ασήκωτο, για να το φέρει κανείς στους ώμους του.
Σήμερα και τυπικά πλέον, ύστερα από 12 χρόνια από την ίδρυση της και την απονομή της επωνυμίας «Ιερός Λόχος», η 13η ΔΕΕ είχε την υψίστη τιμή να παραλάβει την Σημαία του Ιερού Λόχου της Μ. Ανατολής και μαζύ μ΄αυτήν, το βάρος της ευθύνης της Ιστορίας και των κατορθωμάτων του.
Πολύτιμη κληρονομιά, βαρύ φορτίο, μεγάλη ευθύνη, ζηλευτή χαρά και υπερηφάνεια, καθώς αυτό απετέλεσε τον διακαή πόθο όλων των Διοικήσεων της 13ης ΔΕΕ, μέχρι σήμερα. Με την άμεση και αμέριστη συμπαράσταση της Ιεραρχίας, έγινε κατορθωτό και την ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Προσωπικώς, ως Διοικητής του ξεχωριστού και μοναδικού αυτού Σχηματισμού των Ενόπλων μας Δυνάμεων, εξ αιτίας της φύσεως και του είδους των αποστολών του, αντιλαμβάνομαι την παρουσία του ιερού αυτού κειμηλίου στον χώρο της Διοικήσεως, ως πολλαπλασιαστου της ευθύνης μου, έναντι της δοκιμαζομένης για ακόμη μια φορά Πατρίδος, του επίσης δοκιμαζομένου σε υπηρεσιακό και ατομικό επίπεδο προσωπικού μου, αλλά και της σεβαστής Ηγεσίας, διότι οι καιροί είναι δύσκολοι, οι προκλήσεις πολλές, τα μέσα περιορίζονται, αλλά οι απαιτήσεις εξακολουθούν να παραμένουν μεγάλες, εάν δεν μεγεθύνονται.
Σεβαστοί και Ευκλεείς Ιερολοχίτες, άξια τέκνα της Ελλάδος, εκ μέρους όλου του προσωπικού της Διοικήσεως, σας υπόσχομαι ότι το παράδειγμα σας αποτελεί και θα αποτελεί Φάρο φωτός και Πυξίδα πλεύσεως για μας. Άλλωστε πλέουμε στα ίδια νερά που πλέατε και σεις, στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, του Ελληνικού Αιγαίου. Αντικρίζουμε το ίδιο φεγγάρι που αντικρίζατε και σεις στις ριψοκίνδυνες αποστολές σας, Ανεβαίνουμε στους ίδιους ανεμοδαρμένους βράχους που τους τρώει η αλμύρα και Βρίσκουμε καταφύγιο στους ίδιους όρμους, που βρίσκατε και σεις, για γλυτώσουμε απ’ τις αναποδιές του καιρού….
Ήμασταν, είμαστε και θάμαστε πάντα εκεί….Όπως έχω ξαναπεί, μας γνωρίζουν τα κύματα και μας σέβονται οι καιροί….Τώρα έχουμε κι έναν λόγο παραπάνω..!!! Την παρακαταθήκη της σεπτής και πολύτιμης σημαίας σας…Στην πραγματικότητα θα γίνει και δική μας Σημαία, αν μας αξιώσει η μοίρα κι ο Θεός, να κάνουμε έστω ένα κλάσμα απ’ αυτά που κάνατε εσείς για την Πατρίδα. Να είστε σίγουροι όμως, ότι μέχρι τότε η Σημαία είναι σε καλά χέρια.
Είναι στα χέρια παιδιών της Ελλάδος, με επίσης ατσάλινα χέρια και γεμάτων με θάρρος ψυχές, που πασχίζουν κάθε ξεχωριστή ημέρα να φέρουν σε πέρας το έργο τους, σας βεβαιώ, κάτω από πολύ αντίξοες και δύσκολες συνθήκες πλέον, που τίποτε δεν είναι δεδομένο, όπως στο πρόσφατο παρελθόν και η επιστροφή στο σπίτι, δεν αποτελεί ευκαιρία για ξεκούραση, διασκέδαση και περισυλλογή, αλλά αφετηρία ενός νέου επίπονου στίβου προβλημάτων, οικογενειακών και ατομικών δυσκολιών.
Όμως, αυτή η σημαία εκτός από πολλαπλασιαστής ευθύνης, αποτελεί και πολλαπλασιαστή ΗΘΙΚΟΥ. Ηθικού το οποίον, ως γνωστόν αποτελεί το κυριότερο στοιχείο αναδείξεως του προσωπικού, ως πρωταγωνιστικού παράγοντος στην επίτευξη του σκοπού και της αποστολής.
Μετά λόγου γνώσεως λοιπόν, έπειτα από 1 χρόνο στη θέση του Διοικητού της 13ης ΔΕΕ, είμαι σε θέση και τολμώ να σας διαβεβαιώσω ότι, χάρις στην συνεχή, εργώδη, και φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει η συντριπτική πλειοψηφία του προσωπικού της 13ης ΔΕΕ, ημέρα και νύκτα, 24 ώρες το 24ωρο, 365 ημέρες το χρόνο, γνωρίζοντας την συνέπεια, το ήθος, την αυταπάρνηση, το ενδιαφέρον, την εργατικότητα, την εφευρετικότητα, την θέληση, την αξιοπρέπεια, την καρτερία, την υπομονή, την επιμονή και την αξιοπιστία, σε ότι τους ζητηθεί…….. ΝΑΙ, εάν και όποτε απαιτηθεί, θα τα καταφέρουμε.!!!
Αυτός που θα δοκιμάσει, είτε είναι προφανής εχθρός, είτε είναι ντυμένος φίλος, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν και συμβαίνει και σήμερα, θα διαπιστώσει πικρά και ακριβά, ότι το υλικό που πλάθει τον Έλληνα Καταδρομέα, παραμένει αναλλοίωτο. Είμαστε πολύ καιρό σ’ αυτόν το βράχο, για να χαθούμε έτσι……για να τελειώσουμε τόσο εύκολα. Απλώς, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ !!!!
Στο έμβλημα της 13ης ΔΕΕ, είναι γραμμένη η εντολή της αρχαίας Σπάρτης, προς τους υπερασπιστές της : «Η΄ ΤΑΝ Η΄ ΕΠΙ ΤΑΣ». Παλεύουμε καθημερινά για το πρώτο μέρος της φράσεως, για την Ασπίδα της Πατρίδος δηλαδή, αλλά δεν θα διστάσουμε ούτε λεπτό, για το δεύτερο.
Σήμερα εδώ, στην έδρα της Διοικήσεως, ευλαβικά κλίνω το γόνυ, μπροστά στις Πολεμικές Σημαίες των Μονάδων και στο Σεπτό Κειμήλιο, την Πολεμική Σημαία του τελευταίου Ιερού Λόχου της Πατρίδος μας, υποσχόμενος ότι θα τηρήσουμε πιστά τον όρκο μας κι αν χρειασθεί θα επιτελέσουμε το υπέρτατο καθήκον μας, «μη φειδόμενοι της ζωής ημών» και «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Από αρχαιοτάτων χρόνων έννοια συνδεδεμένη με την φιλοπατρία και την αυτοθυσία. Έννοια συνδεδεμένη με την ανιδιοτελή προσφορά και την εμμονή, μέχρι θανάτου, στον Σκοπό και την ΝΙΚΗ. Έννοια που παραχωρεί το προβάδισμα στην Δόξα και την Τιμή, αγνοώντας και παραμερίζοντας και αυτό ακόμη το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως.
Καλοκαίρι του 1942…..
Οι ημέρες δόξης και εθνικής υπερηφάνειας του Έπους της Πίνδου και του τσαλακώματος του εθνικού γοήτρου της φασιστικής Ιταλίας και προσωπικώς του Μπενίτο Μουσολίνι, έχουν περάσει.
Έχουν παρέλθει και οι ημέρες της υπερηφάνου αντιστάσεως και ηθικής Νικης απέναντι στις Γερμανικές ορδές στα Οχυρά, που υπεχρέωσαν τον Χίτλερ, να αναφερθεί με θαυμασμό στον Έλληνα Στρατιώτη, δηλωνοντας στο Ραιχσταγκ, την 4η Μαιου 1941:
« Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω οτι απο όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμε, ο Ελλην στρατιώτης επολέμησεν με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν και εσυνθηκολόγησεν μόνον όταν η εξακολούθησις της αντιστάσεως δεν ήτο δυνατή και ουδεν νόημα είχεν. Εξ όλων των αντιπάλων οι οποίοι μας αντιμετώπισαν, μόνον ο Έλλην στρατιώτης επολέμησεν με παράτολμο θάρρος και υψίστη περιφρόνησιν προς τον θάνατον»
Επιπροσθέτως δε, η Ανωτάτη Γερμανική Διοίκηση επέτρεψε στους Έλληνες Αξιωματικούς να αποχωρήσουν απο τις αμυντικές τους θέσεις, φέροντες τιμητικώς τα ξίφη και τις εξαρτύσεις των, πράγμα το οποίον δεν επετράπη εις ουδένα, εκ των ηττηθέντων εθνικών στρατων, των λοιπών χωρών της Ευρώπης.
Τέλος, μετά και την πτώση των Αθηνών, έχει χαθεί και η τελευταία μεγάλη μάχη στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η Μάχη της Κρήτης, αφού όμως απετέλεσεν την ταφόπλακα των Γερμανικών δυνάμεων Αλεξιπτωτιστών, εξαναγκάζοντας το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο να παύσει κάθε σχεδιασμό για μελλοντικές μαζικές αεραποβατικές επιχειρήσεις και αφήνοντας τον Διοικητή τους, τον Στρατηγό φον Στούντεντ, σε σχεδόν ψυχολογική κατάρρευση.
Καλοκαίρι του 1942, λοιπόν και στην Μέση Ανατολή, συρρέουν απο την κατεχόμενη και χειμαζώμενη απο τις κακουχίες Ελλάδα, Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, Στρατιώτες και απλοί Πολίτες, οι οποίοι συναισθανόμενοι το Χρέος των προς την Πατρίδα, θέλουν διακαώς να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον των δυνάμεων του Άξονος.
Στην Παλαιστίνη έχει ήδη συγκροτηθεί ένας ανεξάρτητος Λόχος, στην ΚΦΑΡ-ΙΟΝΑ, αποτελούμενος απο 80 περίπου Αξιωματικούς και 20-30 οπλίτες, εξ όλων των όπλων και σωμάτων του Σ.Ξ., του Π.Ν., της Π.Α., της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων, όπως ακούσαμε ήδη στο σύντομο ιστορικό και στις 12 Σεπτεμβρίου του 1942, μια ζεστή, σκληρή και αφόρητη, μιά τυπική κατά τα άλλα, ημέρα στη Μέση Ανατολή, εμφανίζεται στο στρατόπεδο τους, ένας περίεργος τύπος, ο οποίος έμελλε να αλλάξει την φυσιογνωμία και την φύση αυτού του τμήματος, μεταμορφώνοντας το, στον μετέπειτα θρυλικό και ηρωικό «ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ» της Μέσης Ανατολής, των πρόγονο των Ελληνικών Δυνάμεων Καταδρομών, την πολεμική Σημαία του οποίου, σήμερα μόλις παρέλαβε η 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων.
Ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Σβορώνος-Τσιγάντες……
Στο σημείο αυτό θα χρησιμοποιήσω την περιγραφή του αυτόπτου και αυτήκωου μαρτυρα των σκηνών που διεδραματίσθησαν, του τότε Ανθυπολοχαγού και σήμεραΑντιστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Κόρκα, εκ των ελαχίστων ζώντων και υπερηλίκων σήμερα Ιερολοχιτών, ο οποίος μαζύ με μερικούς ακόμη εκ των συμπολεμιστών του, μας έκανε την μεγάλη τιμή να παρευρίσκεται σήμερα εδώ, σ’ αυτή την μοναδική ημέρα για τον Σχηματισμό.
Λέγει λοιπόν ο Στρατηγός Κόρκας :
« Στις 12 Σεπτεμβρίου 1942, ξαφνικά ενεφανίσθη στο Στρατόπεδο μας, στην Κφαρ-ιόνα της Παλαιστίνης, ο Συντ/ρχης ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, με οδηγό τον Λευτέρη Κοντομίχαλο. Εμείς 30 περίπου άτομα, τον γιουχαΐσαμε και τον αποδοκιμάσαμε και του είπαμε να φύγει. Ο Κοντομίχαλος του ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου να μπει μέσα, για να φύγουν. Ο Τσιγάντες όμως κάνει στροφή και μας λέγει: « Έχετε δίκιο να με βρίζετε, αλλά εγώ γνωρίζω ότι εσείς είσαστε διωγμένοι και παραμερισμένοι, διότι ζητάτε να πάτε στον Πόλεμο, να ελευθερώσετε την Πατρίδα. Εγώ αναλαμβάνω να σας πάω στον Πόλεμο. Αφήστε με να σας ειπώ δύο λόγια και θα φύγω». Εμείς κοιταχθήκαμε μεταξύ μας και του είπαμε ΝΑΙ. Δίπλα ήτανε μία σκηνή Σκούατ και μπήκαμε μέσα. Ο Τσιγάντες τότε, μας είπε, «Εγώ είμαι ο Λάκης ο Τσιγάντες, ο Ροχάλας, ο Κινηματίας, ο απότακτος του 1935, αλλά όμως είμαι και ένας συνάδελφος που επολέμησα στο ΣΚΡΑ, όπου έχασα δύο δάκτυλα. Επολέμησα και στην ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Επολέμησα και στη ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ με τραύμα στα πλευρά. Ο Μεταξάς το 1940, δεν με ανεκάλεσε όπως και τον αδελφό μου τον Γιάννη και είχε δίκιο. Εγώ επήγα στη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων και επολέμησα στο ΜΠΙΡ ΧΑΚΙΜ, από όπου διέφυγα και ήλθα στην ΑΙΓΥΠΤΟ. Έμαθα για σας και ήλθα να σας πω ότι, εγώ αναλαμβάνω να σας πάω στον Πόλεμο, εάν εσείς με δεχθείτε ως διοικητή σας. Εγώ ποτέ δεν θα σας μιλήσω για πολιτική και κόμματα. Εσείς μπορείτε να πιστεύετε ό,τι θέλετε». Εμείς κοιταχθήκαμε και του είπαμε ΝΑΙ.»
Κι έτσι ξεκίνησαν όλα…..
Όλα εκείνα τα υπέροχα, τα μεγάλα, τα μοναδικά, τα ηρωικά, τα εξωπραγματικά πολλές φορές, αλλά για όσους γνωρίζουν σε βάθος την ιδιοσυγκρασία, το φιλότιμο και την «φτιασιά» του Έλληνα, τόσο ευεξήγητα, τόσο φυσιολογικά και γι’ αυτό, τόσο αληθινά. Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολες, περίεργες, αλλόκοτες, πολλές φορές, εποχές και καταστάσεις, με οξυμένα τα μίση και τα πάθη….Είναι πολύ δύσκολο σε εμάς σήμερα να το φαντασθούμε και να το κατανοήσουμε….
Κι όμως μια χούφτα άνθρωποι αποφασισμένοι, μια χούφτα άνθρωποι με περίσσευμα ψυχής και σθένους, μια χούφτα Αξιωματικοί που δεν δίστασαν να πετάξουν τους βαθμούς τους και να προσφέρουν τους εαυτούς τους, ως απλοί ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, πολέμησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, ριψοκινδύνευσαν σε παράτολμες αποστολές, τόλμησαν εκεί που η λογική έλεγε ξεκάθαρα όχι και τα κατάφεραν.
Πιθανόν όχι πάντα, αλλά ποτέ δεν έχασαν το κουράγιο τους και την πίστη τους στον ΣΚΟΠΟ, που δεν ήταν άλλος από την Δόξα των Ελληνικών Όπλων και το ΚΛΕΟΣ της Ελληνικής Πατρίδος. Έτσι λοιπόν, μας δίδαξαν και εξακολουθούν να μας διδάσκουν, ποιό είναι το πραγματικό Χρέος προς την Πατρίδα και πως αυτό αποπληρώνεται…..
Αυτό το Χρέος προς το Έθνος κι ότι αυτό αντιπροσωπεύει, ήταν ο Οδηγός και η Φλόγα που πύρρωνε το νου και έκαιγε τις καρδιές εκείνων των ηρωικών και υπέροχων Ελλήνων, που συγκρότησαν τον Ιερό Λόχο της Μέσης Ανατολής, προσπαθώντας να αντλήσουν κουράγιο και πίστη, από τους ενδόξους προγόνους τους, των Ιερών Λόχων των Θηβών και του Δραγατσανίου, πέφτοντας κι αυτοί με αυταπάρνηση και απαράμιλλο ηρωισμό, στα πεδία των μαχών, για την ιδέα της Πατρίδος και την κατάκτηση της Ελευθερίας. Και τα κατάφεραν….!!!
Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι προτεραιότητες της καθημερινότητος αλλάζουν, το Χρέος όμως προς την Πατρίδα παραμένει ίδιο, αναλλοίωτο και φοβερό. Όλα τα άλλα έπονται, αυτό που προέχει είναι η υπηρέτηση του απ΄ όλους μας, μικρούς και μεγάλους σε αξιώματα, όποια θέση κι αν κατέχουμε, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε. Ο Σωκράτης μας δείχνει τον μοναδικό δρόμο που έχουμε μπροστά μας :
«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ’ ανθρώποις, τοις νουν έχουσι»
Αυτοθυσία, Τιμή, Καθήκον, Προσφορά, Αυταπάρνηση, Ανιδιοτέλεια, Αξιοπρέπεια.
Απλές λέξεις, τεράστια όμως νοήματα. Αν το καλοσκεφθεί κανείς φορτίο ασήκωτο, για να το φέρει κανείς στους ώμους του.
Σήμερα και τυπικά πλέον, ύστερα από 12 χρόνια από την ίδρυση της και την απονομή της επωνυμίας «Ιερός Λόχος», η 13η ΔΕΕ είχε την υψίστη τιμή να παραλάβει την Σημαία του Ιερού Λόχου της Μ. Ανατολής και μαζύ μ΄αυτήν, το βάρος της ευθύνης της Ιστορίας και των κατορθωμάτων του.
Πολύτιμη κληρονομιά, βαρύ φορτίο, μεγάλη ευθύνη, ζηλευτή χαρά και υπερηφάνεια, καθώς αυτό απετέλεσε τον διακαή πόθο όλων των Διοικήσεων της 13ης ΔΕΕ, μέχρι σήμερα. Με την άμεση και αμέριστη συμπαράσταση της Ιεραρχίας, έγινε κατορθωτό και την ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Προσωπικώς, ως Διοικητής του ξεχωριστού και μοναδικού αυτού Σχηματισμού των Ενόπλων μας Δυνάμεων, εξ αιτίας της φύσεως και του είδους των αποστολών του, αντιλαμβάνομαι την παρουσία του ιερού αυτού κειμηλίου στον χώρο της Διοικήσεως, ως πολλαπλασιαστου της ευθύνης μου, έναντι της δοκιμαζομένης για ακόμη μια φορά Πατρίδος, του επίσης δοκιμαζομένου σε υπηρεσιακό και ατομικό επίπεδο προσωπικού μου, αλλά και της σεβαστής Ηγεσίας, διότι οι καιροί είναι δύσκολοι, οι προκλήσεις πολλές, τα μέσα περιορίζονται, αλλά οι απαιτήσεις εξακολουθούν να παραμένουν μεγάλες, εάν δεν μεγεθύνονται.
Σεβαστοί και Ευκλεείς Ιερολοχίτες, άξια τέκνα της Ελλάδος, εκ μέρους όλου του προσωπικού της Διοικήσεως, σας υπόσχομαι ότι το παράδειγμα σας αποτελεί και θα αποτελεί Φάρο φωτός και Πυξίδα πλεύσεως για μας. Άλλωστε πλέουμε στα ίδια νερά που πλέατε και σεις, στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, του Ελληνικού Αιγαίου. Αντικρίζουμε το ίδιο φεγγάρι που αντικρίζατε και σεις στις ριψοκίνδυνες αποστολές σας, Ανεβαίνουμε στους ίδιους ανεμοδαρμένους βράχους που τους τρώει η αλμύρα και Βρίσκουμε καταφύγιο στους ίδιους όρμους, που βρίσκατε και σεις, για γλυτώσουμε απ’ τις αναποδιές του καιρού….
Ήμασταν, είμαστε και θάμαστε πάντα εκεί….Όπως έχω ξαναπεί, μας γνωρίζουν τα κύματα και μας σέβονται οι καιροί….Τώρα έχουμε κι έναν λόγο παραπάνω..!!! Την παρακαταθήκη της σεπτής και πολύτιμης σημαίας σας…Στην πραγματικότητα θα γίνει και δική μας Σημαία, αν μας αξιώσει η μοίρα κι ο Θεός, να κάνουμε έστω ένα κλάσμα απ’ αυτά που κάνατε εσείς για την Πατρίδα. Να είστε σίγουροι όμως, ότι μέχρι τότε η Σημαία είναι σε καλά χέρια.
Είναι στα χέρια παιδιών της Ελλάδος, με επίσης ατσάλινα χέρια και γεμάτων με θάρρος ψυχές, που πασχίζουν κάθε ξεχωριστή ημέρα να φέρουν σε πέρας το έργο τους, σας βεβαιώ, κάτω από πολύ αντίξοες και δύσκολες συνθήκες πλέον, που τίποτε δεν είναι δεδομένο, όπως στο πρόσφατο παρελθόν και η επιστροφή στο σπίτι, δεν αποτελεί ευκαιρία για ξεκούραση, διασκέδαση και περισυλλογή, αλλά αφετηρία ενός νέου επίπονου στίβου προβλημάτων, οικογενειακών και ατομικών δυσκολιών.
Όμως, αυτή η σημαία εκτός από πολλαπλασιαστής ευθύνης, αποτελεί και πολλαπλασιαστή ΗΘΙΚΟΥ. Ηθικού το οποίον, ως γνωστόν αποτελεί το κυριότερο στοιχείο αναδείξεως του προσωπικού, ως πρωταγωνιστικού παράγοντος στην επίτευξη του σκοπού και της αποστολής.
Μετά λόγου γνώσεως λοιπόν, έπειτα από 1 χρόνο στη θέση του Διοικητού της 13ης ΔΕΕ, είμαι σε θέση και τολμώ να σας διαβεβαιώσω ότι, χάρις στην συνεχή, εργώδη, και φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει η συντριπτική πλειοψηφία του προσωπικού της 13ης ΔΕΕ, ημέρα και νύκτα, 24 ώρες το 24ωρο, 365 ημέρες το χρόνο, γνωρίζοντας την συνέπεια, το ήθος, την αυταπάρνηση, το ενδιαφέρον, την εργατικότητα, την εφευρετικότητα, την θέληση, την αξιοπρέπεια, την καρτερία, την υπομονή, την επιμονή και την αξιοπιστία, σε ότι τους ζητηθεί…….. ΝΑΙ, εάν και όποτε απαιτηθεί, θα τα καταφέρουμε.!!!
Αυτός που θα δοκιμάσει, είτε είναι προφανής εχθρός, είτε είναι ντυμένος φίλος, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν και συμβαίνει και σήμερα, θα διαπιστώσει πικρά και ακριβά, ότι το υλικό που πλάθει τον Έλληνα Καταδρομέα, παραμένει αναλλοίωτο. Είμαστε πολύ καιρό σ’ αυτόν το βράχο, για να χαθούμε έτσι……για να τελειώσουμε τόσο εύκολα. Απλώς, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ !!!!
Στο έμβλημα της 13ης ΔΕΕ, είναι γραμμένη η εντολή της αρχαίας Σπάρτης, προς τους υπερασπιστές της : «Η΄ ΤΑΝ Η΄ ΕΠΙ ΤΑΣ». Παλεύουμε καθημερινά για το πρώτο μέρος της φράσεως, για την Ασπίδα της Πατρίδος δηλαδή, αλλά δεν θα διστάσουμε ούτε λεπτό, για το δεύτερο.
Σήμερα εδώ, στην έδρα της Διοικήσεως, ευλαβικά κλίνω το γόνυ, μπροστά στις Πολεμικές Σημαίες των Μονάδων και στο Σεπτό Κειμήλιο, την Πολεμική Σημαία του τελευταίου Ιερού Λόχου της Πατρίδος μας, υποσχόμενος ότι θα τηρήσουμε πιστά τον όρκο μας κι αν χρειασθεί θα επιτελέσουμε το υπέρτατο καθήκον μας, «μη φειδόμενοι της ζωής ημών» και «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Κύριε Υπουργέ,
Κύριοι Αρχηγοί,
Δοξασμένοι και Υπερήφανοι Ιερολοχίτες,
Σεβαστοί πρώην Διοικητές του 13ου ΣΑΚ και της 13ης ΔΕΕ,
Κυρίες και Κύριοι,
Ευχαριστώντας σας θερμά για την σημερινή σας παρουσία, στην πολύ σημαντική για την 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων, αυτή τελετή, επικαλούμαι για μια ακόμη φορά, την βοήθεια του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, της Παναγιάς μας και έχοντας κατά νούν, τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά ότι,
«Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θαρθούνε θα περάσουν,
Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι και οι νεκροί»,
Κύριοι Αρχηγοί,
Δοξασμένοι και Υπερήφανοι Ιερολοχίτες,
Σεβαστοί πρώην Διοικητές του 13ου ΣΑΚ και της 13ης ΔΕΕ,
Κυρίες και Κύριοι,
Ευχαριστώντας σας θερμά για την σημερινή σας παρουσία, στην πολύ σημαντική για την 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων, αυτή τελετή, επικαλούμαι για μια ακόμη φορά, την βοήθεια του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, της Παναγιάς μας και έχοντας κατά νούν, τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά ότι,
«Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θαρθούνε θα περάσουν,
Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι και οι νεκροί»,
Σας καλώ να αναφωνήσωμεν
Ζήτω το Έθνος !!!
Ζήτω ο Στρατός !!!
Ζήτω ο Ιερός Λόχος !!!
Ζήτω η 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων !!!
Ζήτω το Έθνος !!!
Ζήτω ο Στρατός !!!
Ζήτω ο Ιερός Λόχος !!!
Ζήτω η 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου