positive
Κι’ εκεί που αισθάνεσαι κουρασμένος και μια ψιλοκατάθλιψη να σε κυριεύει (κάτι λόγω ηλικίας, λίγο από τις πασχαλιάτικες μέρες που έρχονται με τα παιδιά μακρυά, εκτός Ελλάδας, σίγουρα η διάχυτη κοινωνική απογοήτευση και αγωνία για το αβέβαιο αύριο…) να’ σου ξαφνικά ένα παντελώς απρόσμενο τηλεφώνημα να σε γεμίσει χαρά, αισιοδοξία, κέφι για ζωή….
Παρασκευή απόβραδο, ετοίμαζα στην κουζίνα κάτι να δειπνήσουμε με την γυναίκα μου-το μαγείρεμα το’ μαθα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου κι’ είναι από τις ασχολίες που παρακινούν τις δημιουργικές διαθέσεις μου και με βοηθάνε να ξεχνιέμαι. Χτύπησε το τηλέφωνο κι’ άκουσα την Μαρία να ρωτά “ποιος τον ζητάει”; Ήταν για μένα- “κάποιος κ. Αντυπάτης σε θέλει…”, μου είπε. Παράτησα τα μαχαίρια και πήρα το ακουστικό.”Καλησπέρα, είμαι ο Νίκος ο Αντυπάτης…” άκουσα μια ζεστή, δυνατή, κεφάτη φωνή ν’ απαντάει στο “μάλιστα” μου. “Θυμίστε από που σας ξέρω, είπα, γιατί τ’ όνομά σας δεν μου λέει τίποτε, ο μόνος Αντυπάτης που ήξερα, ήταν ένας καθηγητής μου..” Αντελήφθην κάποιο γελάκι στην άλλη άκρη του σύρματος, και η σχεδόν νεανική φωνή ρώτησε: “καθηγητή, ή δάσκαλο;” Δάσκαλο, είπα.
“Εγώ είμαι Θανάση μου, ο Νίκος Αντυπάτης, ο δάσκαλός σου! Είμαι 97 χρονών και ζω ακόμη”!Παραλίγο να μου πέσει το ακουστικό από το χέρι!Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την μεγάλη συγκίνηση και ταυτόχρονα την έκπληξη που ένοιωσα… “Δάσκαλε, τι μεγάλη χαρά είναι αυτή που μου δίνεις…” κατάφερα να ψελλίσω, καθώς το μυαλό μου γύριζε άτσαλα και βιαστικά, αλλά με πρωτόγνωρη διαύγεια, σχεδόν 55 χρόνια πίσω, στο 24ο Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, στην (χωμάτινη, τότε…) οδό Σαρανταπόρου στα Πατήσια…
“Είμαι καλά, σε διαβάζω,σε παρακολουθώ, χαίρομαι για σένα και τις σκέψεις σου, νοιώθω περήφανος- κάτι κατάφερα με τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου-τα παιδιά μου…”, ακούστηκε η κοτσονάτη φωνή. Κι’ εγώ θυμήθηκα τις…άγριες χαρακιές που προσγειώνονταν στις ανοικτές παλάμες μου, κάθε φορά (πολλές φορές, πολύ συχνά!) που τ’ ανταρτιλίκια και οι διαολιές μου το επέβαλλαν, εκείνη την εποχή. Του το’ πα. “Θυμάσαι και από που ήταν ο χάρακας;”… ρώτησε γελώντας πια. Πως δεν θυμόμουν! Από τους ημιστρόγγυλους πήχεις που κρέμονταν στους τοίχους των τάξεων οι μεγάλοι πολιτικοί και γεωφυσικοί χάρτες, οι εικόνες και τα διαγράμματα με τα οποία γίνονταν τα μαθήματα-πρότυπο το σχολείο, γαρ. Όσοι έσπαγαν από τα τραβήγματα και την χρήση, μετατρέπονταν σε όργανα σωφρονισμού-και ο Αντυπάτης, βάραγε πάντα με την κόχη…
Από τον σχολιασμό της μίζερης επικαιρότητας, ο δάσκαλος περνούσε στις σχολικές αναμνήσεις. Θυμόταν ονόματα μαθητών του (από μια συμμαθήτρια που έχει οργανώσει δυό τρία class reunion, την Καίτη Μασιούτη ,βρήκε το τηλέφωνό μου…), κλίσεις και ιδιαιτερότητες τους και όπως είπε “προσπαθεί να τους παρακολουθεί ακόμη, να μαθαίνει πως τα πάνε…”. Θυμήθηκε ,ο αθεόφοβος, τ’ όνομα του πατέρα μου, ακόμη και το περιστατικό που είχα… χάσει και σάκα και πουλόβερ και παλτό, όταν τα είχα αφήσει πάνω στην καρότσα μιας μοτοσυκλέτας για να παλέψω με τον Παναγιώτη Μελετάκο- άλλο… μπουμπούκι συμμαθητή!
Του υποσχέθηκα πώς μετά το Πάσχα, θα πάω να τον δω. Και θα επικοινωνήσω μ’ όσους παλιούς συμμαθητές μου και μαθητές του μπορέσω (όσοι τυχόν διαβάσουν αυτό το κομμάτι, παρακαλώ ας έρθουμε σ’ επαφή-ιδιαίτερη έκκληση στην Καίτη, την Έρση Κλωναρίδου, τον Κώστα Αλαβάνο, τον καθηγητή γιατρό Θανάση Γιαννόπουλο,την Όλγα Δαβάκη, τον Ασλάνογλου, φυσικά τον Μελετάκο -λυπάμαι για όσους ξεχνάω, το μυαλό μου δεν είναι τόσο εφηβικό, όσο του Αντυπάτη!)), να κανονίσουμε μια συνάντηση με τον δάσκαλο. Να βρεθούμε, να συγκινηθούμε, να θυμηθούμε, να πάρουμε κέφι από το δικό του-και να μας…”μεταγγίσει” αν μπορεί το μυστικό της ζωντάνιας και της μακροζωίας του! Δεν μπορεί, θα ‘χει το κόλπο του! Μου είπε, μάλιστα, ότι αλληλογραφεί μ’ ένα παλιό μαθητή του, ηλικίας σήμερα…83 ετών (τον είχε ως πρωτοδιορισμένος) που ζει στη Σουηδία!
Το θέλει πολύ και ο ίδιος. “Ναι, να μαζευτούμε όσοι περισσότεροι γίνεται, να σας δω, να σας αγκαλιάσω, να σας φιλήσω και μετά… να φύγω! Πόσα χρόνια μου μένουν ακόμη;”
Όσα περισσότερα, δάσκαλε! Και σ’ ευχαριστώ (σ’ ευχαριστούμε…) ολόθερμα μέσα από την καρδιά μου. Και για τότε (πλην… χάρακα!) και για την μεγάλη συγκίνηση που μου έδωσες τις προάλλες…Ήσασταν δάσκαλοι, μ’ όλη την σημασία και το βάρος της λέξης. Και τότε υποαμειβόμενοι, σ’ εξίσου δύσκολες εποχές, αλλά μ’ επίγνωση της αποστολής σας, φωτεινό πρότυπο για την μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών διαδόχων σας στα σχολειά, αυτούς που προσπαθούν ν’ αντιστέκονται στις σειρήνες του συντεχνιασμού…