ΠΗΓΗ : " http://www.romnios.gr "
Αρχιμ. Κύριλλου
Αυτό το ερώτημα απηύθυνε ο Ιησούς στους μαθητές Του όταν μέσα στα τρικυμισμένα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ το πλοιάριο που επέβαιναν κινδύνευε να βυθισθεί και φόβος είχε καταλάβει τους μαθητές του Κυρίου. Το περιστατικό μας το διηγούνται ο Ματθαίος (8,23-27), ο Μάρκος (4, 35-41) και ο Λουκάς (8, 22-25). Μπροστά στον κίνδυνο να βυθισθούν οι μαθητές ξύπνησαν τον Ιησού και έντρομοι Τον πληροφόρησαν με φωνές: »Κύριε, χανόμαστε!». Εκείνος αφού σηκώθηκε επιτίμησε με αυστηρότητα τον άνεμο και τα κύματα της λίμνης, και αμέσως τα νερά γαλήνευσαν. Οι μαθητές τότε θαύμασαν και απορημένοι έλεγαν μεταξύ τους: »ποιος είναι άραγε αυτός που διατάζει τους ανέμους και τα κύματα και αυτά Τον υπακούουν?» . Τότε ήταν που ο Κύριος τους ρώτησε: »που είναι η πίστη σας;». Και σήμερα οΚύριος μας ρωτά: »που είναι η πίστη σας; Ποιο είναι το περιεχόμενο της πίστης σας;». Η συνάντηση με τον Χριστό προϋποθέτει πίστη.
Η πίστη που αποτρέπει τον φόβο βρίσκεται στον Χριστό.
Αυτό που ήθελε ο Χριστός να μάθουν οι μαθητές Του ήταν να Τον εμπιστεύονται στις δύσκολες περιστάσεις. … Ίσως γι’ αυτό τους έβαλε σε αυτήν την κατάσταση, όταν με δική Του παρότρυνση μπήκαν σε ένα πλοιάριο για να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης. Όταν τα κύματα σηκώθηκαν απειλητικά, ήταν η στιγμή να τους καλέσει ο Κύριος ώστε να καταλάβουν ότι Εκείνος είναι σε θέση να χειριστεί κάθε παρόμοια κατάσταση που πιθανώς θα έρθει στην ζωή του καθενός μας. Αυτό που ουσιαστικά και επειγόντως χρειαζόμαστε όλοι να μάθουμε είναι ότι με πίστη οφείλουμε να στηριζόμαστε στον Κύριο και όχι στις δικές μας δυνάμεις. Σε μία ανάλογη περίπτωση που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, που και πάλι οι μαθητές βρέθηκαν σε κίνδυνο μέσα στα κύματα , ο Ιησούς τους ενθάρρυνε λέγοντας: »Έχετε θάρρος, Εγώ είμαι, μην φοβάστε!». Ο φόβος φεύγει και έρχεται θάρρος, από την στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίσει την παρουσία του Χριστού στην ζωή του.
Η πίστη στηρίζεται στο πρόσωπο του Ιησού.
Μήπως οι μαθητές δεν ήξεραν ποιος ήταν ο Ιησούς? Μέχρι εκείνη την στιγμή τους είχε δώσει πολλές ενδείξεις για τον χαρακτήρα Του. Θα μπορούσαν ποτέ να σκεφθούν ότι ο Υιός του Θεού μπορούσε να πνιγεί στα νερά Εκτός και αν δεν είχαν απολύτως συνειδητοποιήσει ποιος ήταν πραγματικά ο Κύριος. Και σήμερα πολλοί, ίσως και εμείς, λέμε ότι γνωρίζουμε και πιστεύουμε στον Χριστό. Τον έχουμε όμως γνωρίσει ως αληθινό Θεό και Υιό του Θεού? Έχουμε εμπιστευθεί όλο μας το είναι σε Εκείνον που μπορεί να αντιμετωπίσει τις κρίσεις της ζωής μας που εμφανίζονται μπροστά μας? Εκείνος είναι ο Κύριος της ιστορίας του κόσμου, ο Ζωντανός Θεός, που τα πάντα υποτάσσονται σε Αυτόν. Η πίστη μας λοιπόν πρέπει να θεμελιώνεται στο πρόσωπο του Χριστού.
Η πίστη στηρίζεται στις υποσχέσεις του Ιησού.
Όταν ο Χριστός είπε στους μαθητές Του »ας πάμε στην απέναντι όχθη της λίμνης» ο λόγος Του ήταν ταυτοχρόνως διαταγή και διαβεβαίωση. Όταν ο Χριστός μας δίνει μία εντολή, μας ικανώνει να φέρουμε εις πέρας τις απαιτήσεις της. Ο Θεός είναι Θεός αγάπης και ελέους. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν ο Κύριος μας λέει να περάσουμε στην απέναντι όχθη, κάθε φορά που μας αναθέτει ο Κύριος μία αποστολή, ένα έργο, μας ενισχύει καταλλήλως να την φέρουμε εις πέρας. Εάν αποτύχουμε στην προσπάθειά μας μήπως αυτό οφείλεται σε έλλειψη εμπιστοσύνης εκ μέρους μας στις υποσχέσεις του Θεού, ή μήπως αναλάβαμε κάποια πρωτοβουλία που δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημά Του. Δεν χρειάζεται να επιδεικνύουμε ολιγοπιστία ούτε να φοβόμαστε. Εφ’ όσον παραμένουμε στο θέλημα του Θεού, οι υποσχέσεις Του στην ζωή μας θα πραγματοποιούνται.
Οι μαθητές του Ιησού είχαν δει ως τότε πολλές περιπτώσεις στις οποίες ο Κύριος είχε αποδείξει την θεϊκή Του δύναμη να ελέγχει καταστάσεις και να δίνει λύσεις σε προβλήματα. Θα έπρεπε λοιπόν και μέσα στην φορτούνα της λίμνης να εμπιστευθούν στον Κύριο, και όμως ολιγοπίστησαν και δείλιασαν! Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς συχνά. Παρ’ ότι έχουμε διαβεβαιώσεις για την θεϊκή ιδιότητα του Ιησού, για τις υποσχέσεις Του, έχουμε τον Λόγο του Θεού καταγεγραμμένο στα Ευαγγέλια, το παράδειγμα των Αγίων και της Ιστορίας της Εκκλησίας, όπου για 2000 χρόνια υπάρχουν μαρτυρίες άφθονες και αδιάψευστες για την πιστότητα και την πληρότητα της παρουσίας του Κυρίου στην ζωή όλων όσων Τον εμπιστεύθηκαν, εν τούτοις έρχονται στιγμές που η πίστη μας κλονίζεται.
Ζούμε με τους φόβους αν ελέγχουν την καρδιά μας ή έχουμε ακλόνητη πίστη και εμπιστοσύνη; Αν και πολλές φορές ομολογούμε ότι πιστεύουμε στον Κύριο, οι πράξεις μας και το παράδειγμα της ζωής μας δείχνει το αντίθετο. »Που είναι η πίστη σας;», ρωτάει ο Χριστός σήμερα! Και με την ερώτησή Του αυτή, ο Χριστός μας απευθύνει μία πρόσκληση, να ακουμπήσουμε πάνω Του, κάθε τι που μας προβληματίζει, κάθε μας μέριμνα, φορτίο, αγωνία και φόβο, πειρασμό και αμφιβολία, στα δικά Του παντοδύναμα χέρια, και Εκείνος θα μας αναπαύσει και θα μας ενισχύσει με πίστη.
Πως αυξάνεται η πίστη μας.
Η πίστη για να ανθίσει χρειάζεται έργα, »ώσπερ γαρ το σώμα χωρίς πνεύματος νεκρόν εστίν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακ. 2,26). Και όταν λέμε έργα πίστεως, δεν εννοούμε μόνον τις φιλανθρωπίες και ελεημοσύνες. Έργα πίστεως είναι πρωτίστως έργα πνευματικά και κυρίως η πλήρης υποταγή στο θέλημα του Θεού. Παράδειγμα τέτοιας υπακοής είναι η πράξη του Αβραάμ να οδηγήσει τον μοναχογιό του Ισαάκ στην θυσία. Επίσης, πρέπει να εξετάζουμε αν τηρούμε τις εντολές του Θεού ή όχι, διότι μας λέει ο Χριστός: »ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με, ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν» (Ιω. 14,21).
Ο Θεός δίνει πίστη, όταν την ζητούμε ολόψυχα, αλλά και ο άνθρωπος μπορεί να αυξήσει την πίστη του, με την θέλησή του και κυρίως με την απόφαση να υποταγεί τελείως στο θέλημα του Θεού. Για να γίνει αυτό βεβαίως χρειάζεται ταπεινοφροσύνη, βαθιά ταπείνωση, μετάνοια και επίγνωση της αδυναμίας μας. Στην περίπτωση αυτήν έχουμε την διαβεβαίωση του Ευαγγελίου, όταν οι Απόστολοι παρεκάλεσαν τον Κύριο να αυξήσει την πίστη τους:»Πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. 17,3), και από τον πατέρα του σεληνιαζομένου νέου, που θεράπευσε ο Χριστός: »πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μαρκ.9,24), δηλ. πιστεύω Κύριε ότι Συ είσαι ο Σωτήρας του κόσμου, αλλά βοήθησέ με να αυξήσω την ολιγοπιστία μου και να ζω με πλήρη υπακοή στον λόγο Σου. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την επίκληση και την αναζήτηση για περισσότερη πίστη από τον Θεό. Αλλά και στην περίπτωση της αιμορροούσης γυναικός ο Χριστός της είπε: »θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε»(Ματθ 9,22). Η γυναίκα αύξησε την πίστη της και μόνον που εμπιστεύθηκε στον Κύριο και άγγιξε το ιμάτιό Του. Πολύ περισσότερο πρέπει να πιστεύουμε σήμερα, που έχουμε τα Μυστήρια της Εκκλησίας και ιδίως την Θεία Κοινωνία, με την οποία ο Χριστός ο ίδιος έρχεται μέσα στην ύπαρξή μας.
Για να αυξηθεί η πίστη μας πρέπει να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό, όπως ένα κλήμα μέσα στο αμπέλι. »Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν…Εάν μείνητε εν εμοί και τα ρήματά μου εν υμίν μείνη, ό εάν θέλητε αιτήσασθε, και γενήσεται υμίν» (Ιω. 15,5-7). Να είμαστε ολόκληροι μέσα στην χάρη του Θεού, έτσι μόνον μπορούμε να αυξήσουμε την πίστη μας. Μας το λέει καθαρά ο Κύριος, χωρίς την βοήθειά μου τίποτε καλό δεν μπορείτε να κάνετε. Και επισημαίνει ότι πρέπει να είμαστε μαζί Του, για να έχουμε οδηγό της ζωής μας τα λόγια Του. Και τότε ό,τι ζητούμε θα γίνεται πραγματικότητα.
Άλλη βασική προϋπόθεση για την πίστη είναι η ελπίδα και η αγάπη. Διότι δεν μπορείς να πιστεύεις αληθινά, χωρίς να ελπίζεις στο έλεος του Θεού και κυρίως να μην αγαπάς τον Θεό και τα πλάσματά Του. Αυτή η αγάπη είναι η μείζων, όπως λέει ο Απ. Παύλος: »νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων τούτων η αγάπη»(Α’ Κορ 13,13). Το μέτρο της αληθινής αγάπης μας το έδωσε ο ίδιος ο Χριστός: »αύτη εστιν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς»(Ιω. 15,12).
Η πίστη μας είναι το πιο συγκλονιστικό γεγονός. Είναι η μεταμορφωτική δύναμη που μας καθαρίζει και μας συνδέει άμεσα και ουσιαστικά με τον Θεό. Αν είχαμε την αληθινή πίστη που μετακινεί όρη και θαυματουργεί, δεν θα ζητούσαμε από τον Θεό, διότι θα είχαμε τα πάντα. Αρκεί να έχουμε Κύριόν μας τον Χριστό και να Τον ομολογούμε διαρκώς με λόγια και με έργα. Διότι σε Εκείνον πρώτα ομολογούμε την πίστη μας και κατόπιν στους ανθρώπους. Με την πίστη έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών και η Ανάστασή Του μας λυτρώνει. »Εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν, και πιστεύης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση» (Ρωμ 10,9). Έτσι σώζεται ο άνθρωπος όταν κάνει ζωή την πίστη του. Η πίστη στον Χριστό είναι προϋπόθεση σωτηρίας κάθε ανθρώπου, ο μόνος δρόμος που οδηγεί στον Θεό μέσω του Ιησού (Ιω. 14,6). Η πίστη που σώζει αρχίζει και αυξάνεται με την πίστη και την αγάπη στον Χριστό, αρχίζοντας πάντοτε από την τήρηση των εντολών Του.
Για να τηρούμε τις εντολές του Θεού χρειάζεται συνεχής επίκληση του ονόματος του Χριστού, εφαρμογή του Ευαγγελίου, που περιέχει τον λόγο του Θεού, και με την λατρεία και τα μυστήρια της Εκκλησίας, που αποτελεί την εφαρμογή του Ευαγγελίου στην καθημερινή της ζωή και λατρευτική πράξη. Η Θεία Λατρεία και η ταπεινή συμμετοχή σε αυτήν, βοηθά πολύ στην αύξηση της πίστεως και την άνθιση της αγάπης. Αλλιώς μένουμε τραγικά έρημοι και τσακισμένοι ψυχικά. Αυτά συντελούν στην αύξηση της πίστεως, όταν λατρεύουμε τον Κύριο ‘‘λόγω, έργω και διανοία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου