Ε Λ Λ Α Δ Α

Ε Λ Λ Α Δ Α
Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Επιμνημόσυνος λόγος Μητρ. Κυθηρων κ. Σεραφείμ στο Ι. Μνημόσυνο του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Ο Σεβασμιώτατος Κυθήρων κ.κ.Σεραφείμ,κατάγεται από Βραγκιανά ν.Καρδίτσης και υπήρξεν πνευματικοπαίδι του Μακαριστού  Μητρ.Θεσσαλιώτιδος κυρού Κων/νου.Τυγχάνει δε ο Πνευματικό πατήρ του Π.Χ.Ο.Ο.Ι (που εδρεύει Τρυγόνος3,Άνω Κυψέλη,ΑΘΗΝΑ),δηλ.Της Ορθοδόξου Ιεραποστολής που εκδίδει  το   περιοδικόν ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ.
Σωτ.Μ.
 
 
 
 

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΙΣ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ
ΑΡΧΙΜ. π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗΝ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΟΣ
(Σάββατον 2-11-2013)
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα τς Θεοσώστου ταύτης παρχίας κ.φραίμ,
Σεβασμιώτατοι γιοι δελφοί,
γιε Καθηγούμενε,
γιοι Πατέρες καί δελφοί,
δελφοί Χριστιανοί,
Συναχθήκαμε μέ τήν Χάρι το Κυρίου μας ες τήν πανσέβαστη ατή ερά Μονή τς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου διά τήν κατ' τος πιτελούμενη λειτουργική σύναξι ες τιμήν καί μνήμην το ειμνήστου πολυσεβάστου γίου Γέροντος τς Μοναστικς ατς ερςδελφότητος ρχιμανδρίτου π.πιφανίου Θεοδωροπούλου καί τετιμημένου μν Πατρός, δελφο καί Συλλειτουργο.
Μς συνήθροισε πί τό ατό  Παύλειος ποστολική πιταγή το Θείου Πνεύματος˙ «Μνημονεύετε τν γουμένων μν, οτινες λάλησαν μν τόν λόγον το Θεο, ν ναθεωροντες τήν κβασιν τς ναστροφς μιμεσθε τήν πίστιν»[1]. Ο δύο ατοί λόγοι : ναθεώρησις τς γίας μεθ' μν ναστροφς του καί τς θεοφιλος κβάσεώς της, φ' νός, καί  θεοδίδακτος μίμησις τς θερμουργο πίστεώς του, φ' τέρου, ποτελον τά πρωταρχικά καί θεάρεστα κίνητρα τν ερν ατν Συνάξεων. λλωστε, κοινή εναι  κκλησιαστική συνείδησις καί πεποίθησις περί το τι  μακαρί τ λήξει γενόμενος σεπτός Γέρων πιφάνιος,  δαψιλς λεημένος καί κεχαριτωμένος ατός Λειτουργός το ψίστου, ναπαύεται μετά τν γίων καί δικαίων ες τά πουράνια σκηνώματα το Θεο.
Τόν ερό ατό σκοπό καί τήν φελιμότητα τν ς νω λειτουργικν Συνάξεων ξαίρει  γιος ωάννης  Χρυσόστομος, λέγων τά κόλουθα : «... ε τος φυσικος γονες τοσατης παρ' μν πολαειν ενοας χρ, πολλ μλλον τος πνευματικος, καμλιστα ταν τος μν κατοιχομνους  παινος μηδν ποι λαμπροτρους, τος δ συνιντας μς κα τος λγοντας κα τος κοοντας βελτους ργζηται.  μν γρ ες τν ορανν ναβς, οδν ν δοιτο τς νθρωπνης εφημας πρς μεζονα καμακαριωτραν λξιν πελθν· μες δ ο τως νταθα στρεφμενοι, κα πολλς πανταχθεν παρακλσεως χρζοντες, τν γκωμων δεμεθα τν κενου, να ες τν ατν ζλον διαναστμεν. Δι τοτο κα τις σοφς παραινε λγων· Μνμη δικαου μετ'γκωμων· οχ ς τν πελθντων, λλ' ς τν γκωμιαζντων τατ τ μγιστα φελουμνων»[2].
Μέ ατό τό πνεμα το ερο Χρυσοστόμου καί μέ ατόν τόν γνώμονα θά προσπαθήσωμε νά προσεγγίσωμε στόν λίγο χρόνο το Θείου Κηρύγματος τήν γία βιοτή καί πολιτεία το οιδίμου Γέροντος πιφανίου. Δέν θά το περβολή, οτε προπέτεια, γιοι Πατέρες καί δελφοί, άν προσηρμόζαμε ες τό σεπτόν πρόσωπόν του τούς γκωμιαστικούς λόγους το γίου Γρηγορίου το Θεολόγου πρός τόν γιον Πατριάρχην λεξανδρείας θανάσιον τόν Μέγαν, παραφράζοντες ς ξς : «πιφάνιον παινν ρετήνπαινέσομαι. Τατόν γάρ, κενόν τε επεν, καί ρετήν παινέσαι, τι πσαν ν αυτ συλλαβών εχε τήν ρετήν, , τό γε ληθέστερον επεν, χει. Θε γάρ ζσι πάντες ο κατά Θεόν ζήσαντες, κν νθένδε παλλαγσιν»[3]. Καί περαιτέρω˙ «ν ψηλός μέν τος ργοις, ταπεινός δέ τ φρονήματι καί τήν μέν ρετήν πρόσιτος, τήν ντυχίαν δέ καί λίαν επρόσιτος, προς, όργητος, συμπαθής, δύς τόν λόγον, δίων τόν τρόπον ... πιτιμσαι γαληνός, παινέσαι παιδευτικός»[4].
ντως  π.πιφάνιος, πως λοι σας γνωρίζετε, το πό παιδός νάρετος καί φιλάρετος καί τε νδρώθη πνευματικς «πσαν ν αυτ συλλαβών εχε τήν ρετήν». Περιεκοσμετο, κατά κοινήν μολογίαν, πό λες τίς ρετές κενες, ο ποες πρέπει νά κοσμον να Μοναχό καί Λειτουργό το ψίστου˙ τήν πακοή, τήν γνότητα, τήν κτημοσύνη, τήν ταπείνωσι, τήν γάπη, τήν πίστι, τήν σκητικότητα καί τήν γωνιστικότητα, τήν διάκρισι καί τήν μεγαλοφυα, τήν λπίδα καί τήν μπιστοσύνη ες τόν Θεόν, τήνπομονή καί τήν καρτερία, τήν προσήλωσί του ες τήν ρθόδοξη Παράδοσι, τήν γνσι καί κατοχή τς θύραθεν καί τς νωθεν σοφίας, γιογραφικς καί Πατερικς, τήν διαλεκτική δεινότητα καί τήν διεισδυτική του κανότητα, τό μοναχικό του θος καί τόν φιλακόλουθο βίο του.
ς μο πιτραπ στή συνέχεια νά πικεντρώσω τήν προσοχή σας σέ δύο παστράπτουσες ρετές το ερο καί πολυτίμου ατο περιδεραίου τν χριστιανικν ρετν το θεοτιμήτου Γέροντος˙ α) τήν διάζουσα γνή καί θεοφύτευτη πατρική γάπη πρός τά πνευματικά του παιδιά καί τούς λοιπούς δελφούς Χριστιανούς καί β) τήν πόλυτη φοσίωσι καί προσήλωσί του ες τά πιστεύματα τς ρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως καί τήν νυποχώρητη καί συμβίβαστη στάσι του σέ περιπτώσεις παραβιάσεως παραχαράξεως ατν.
α)  πατρική του γάπη το ζέουσα, στείρευτη καί ποδειγματική. Κατά μίμησιν το Ορανίου Πατρός εχε σπλάγχνα λέους, συμπαθείας καί φιλανθρωπίας. μπνεόμενος καί μφορούμενος πό τς θείας γάπης ς πνευματικός πατήρ γάπα ελικρινς καίπό καρδίας, νευ πολογισμν καί ναστολν, «τά παιδία  δωκεν ατ  Θεός». 
λεγε χαρακτηριστικά : « καρδιά μου, παιδιά μου, χει μόνο εσόδους καί καμμιά ξοδο. άν κάποιος εσέλθη σέ ατή δέν πρόκειται νά ξέλθη, σα προβλήματα καί νά μο δημιουργήσ. Δέν θά ψυχρανθ  γάπη μου, νεξάρτητα πό τήν συμπεριφορά ατο το νθρώπου. γαπ τά παιδιά μου, πως εναι, θά εχόμουν μως νά μή μένουν μέ τά λαττώματά τους, λλά νά προοδεύουν πνευματικς»[5].
«Πάντοτε γωνιζόμενος (πέρ τν πνευματικν τέκνων του) ν τας προσευχας, να (στσι) τέλειοι καί πεπληρωμένοι ν παντί θελήματι Θεο»[6]  παγρυπνοσε διά τήν πνευματικήν των καλλιέργειαν, πρόοδον καί ψυχικήν σωτηρίαν. Πλησίον του ς ες πατρικήν στίαν ερισκον  χι μόνον τήν πνευματικήν βρσιν, λλά καί τήν λικήν, μέσα σέ μιά οκογενειακή πνευματική τμόσφαιρα. Μέ πατρική γάπη καί στοργή ντιμετώπιζε  Γέροντας λα τά θέματα καί τά προβλήματα τν πνευματικν του τέκνων,κόμη καί τίς ποιες οκονομικές τους δυσχέρειες. Μέ σοφία Θεο, σύνεσι, διάκρισι καί πιείκεια πέλυε τά πνευματικά ζητήματα. Γνώστης καί ρμηνευτής το γράμματος καί το πνεύματος τν Θείων καί ερν Κανόνων τς γίας μας κκλησίας, τούς ποίους πάντοτε βαθύτατα σέβετο καί τίμα, διεχειρίζετο τήν οκονομία καί τήν πιείκεια τν ερν Κανόνων, χωρίς μως νά τούς παραβαίν  νά τούς παραβλέπ, ς σοφός καί συνετός οακοστρόφος.
«Μεγάλη πόθεσις τά σπρα μαλλιά καί γένεια, τόνιζε  π.πιφάνιος. ταν  μουν νέος κυριαρχοσε μέσα μου  αστηρότητα.  νοοτροπία το νέου, πού θέλει λα τά πράγματα νά γίνωνται σωστά. Σάν πέρασαν μως τά χρόνια πέρασα καί ΄γώ, συνέχιζε, στήν νοοτροπία τς πιεικος ντιμετωπίσεως τν προβλημάτων. Τώρα  περα μέ δίδαξε πόσο εκολα  νθρώπινη καρδιά μπορε νά ποστ ττες καί νά κάνη βαρειά παραπτώματα, διότι ατό δέν εναι δύσκολο  πίθανο. πό τήν αστηρότητα πέρασα στήν πιείκεια, μέ γάπη καί κατανόησι, χωρίς ατό νά εναι σέ βάρος τς πνευματικς διαπαιδαγωγήσεως τν ξομολογουμένων. ντίθετα, μάλιστα, τό ποτέλεσμα πρξε πιό καλό καί  χάρις το Κυρίου πιό πλούσια»[7].
Δέν εχα τήν ετυχία νά συμπεριλαμβάνωμαι ες τόν κύκλον τν πνευματικν του τέκνων, πό τήν στενήν το ρου ννοιαν, διότι συνεδεόμην πνευματικς μέ λλον σάξιον πνευματικόν πατέρα τς συμπρωτευούσης. μως, κατά τήν διακονίαν μου ςεροκήρυκος Τροιζηνίας καί τς ερυτέρας περιοχς, ερισκα νοικτήν τήν πατρικήν του γκάλην καί δρεπον καί γώ τούς εχύμους καρπούς τς πνευματικς του προσφορς. Μέ συνεκίνει πάντοτε  πηγαία καί γνή πατρική καί συνάμα δελφική τουγάπη πρός τόν νεόφυτον τότε τριακοντούτη εροκήρυκα. Μέ τήν εγένεια τς ρχοντικς καρδίας του πέδιδε τιμήν ες τήν διακονίαν το νέου εροκήρυκος, νώπιον τς δελφότητος τς Μονς, καί μέ νεθάρρυνε ες τό ργον μου, παρ' τι ες τήν λικίαν, τήνερωσύνην, τάς θεολογικάς σπουδάς, λλά καί ες τήν πνευματικήν αξησιν καί προκοπήν μουν νεώτερος καί πολειπόμενος ν συγκρίσει πρός τούς Θεολόγους Πατέρας καί δελφούς το ερο συχαστηρίου. χουν ντυπωθ ες τήν ψυχήν μου τά πλήρη πατρικς γάπης καί στοργς λόγια του : «σα δικαιώματα χουμε μες στό Μοναστήρι, χεις κι' σύ. Θά νεβαίνης στή Μονή ταν εκαιρς χωρίς νά ρωτς, πλς θά νημερώνης τι ρχεσαι γιά νά σέ περιμένουμε. Μήπως χεις νάγκη χρημάτων;». Καί σέλλη περίπτωσι μέ συνεκίνησε μέ τήν πρότασί του τό τραπέζι τς ες Πρεσβύτερον χειροτονίας μου νά γίνη στό Μοναστρι τς Κεχαριτωμένης.
Καί, νθυμομαι, ταν κάποτε, ν μέρ Μεγάλης βδομάδος, ες μίαν πικοινωνίαν, προέκυψε διχογνωμία μέ δελφόν τς Μονς, τήν ποίαν ντελήφθη  είμνηστος Γέρων, το συνέστησε νά προβ σέ μεση συνεξήγησι καί καταλλαγή, λέγοντας˙ «σύ, παιδί μου, ν λυπηθς χεις τόν Γέροντά σου καί τήν δελφότητα˙ κενος, νέος κληρικός, πς θά ντιμετωπίση κε κάτω μόνος του τήν στενοχώρια;».
νέφερα ατά τά φορντα ες τό πρόσωπόν μου διά νά καταδειχθ καί  πρός τόν ερύτερο κύκλο γνήσια καί ποδειγματική γάπη καί φροντίδα το γίου Γέροντος. Καί τώρα νά προχωρήσω ες τό προεξαγγελθέν θέμα, ες τό ποο θά πικεντρώσω ν συντομί τήν προσοχή σας.
β)  πόλυτη φοσίωσις καί προσήλωσίς του ες τά πιστεύματα τς ρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως καί  μετακίνητη στάσις του σέ περιπτώσεις παραβιάσεως  παραχαράξεως ατν. 
μολογουμένως,  είμνηστος Γέροντας το « ρτιος το Θεο νθρωπος πρός πν ργον γαθόν ξηρτισμένος»[8]˙ «τέλειος καί λόκληρος ν μηδενί λειπόμενος»[9].  θεολογική του συγκρότησις ρίστη.  γνσις καί οκείωσίς του μέ τούς Θείους καίερούς Κανόνας τς κκλησίας μας, τό ερόν Πηδάλιον καί τό Κανονικόν Δίκαιον σπανία.  προσήλωσίς του ες τά ερά τς ρθοδόξου Πίστεώς μας πιστεύματα, τήν Δογματικήν διδασκαλίαν τς Καθολικς τν ρθοδόξων κκλησίας καί τήν ν γένειρθόδοξον Παράδοσιν δεδομένη, ποδειγματική.
σον πιεικής καί διακριτικός το σέ θέματα πνευματικς ζως καί γνος διά τήν κάθαρσιν καί τόν φωτισμόν καί ξαντλοσε πέρ το γωνιζομένου κάθε ριο πιεικείας καί οκονομίας, χωρίς βεβαίως νά παραβαίν τά Κανονικά θέσμια, τόσον κριβής καίνυποχώρητος το σέ θέματα ρθοδόξου Πίστεως καί διδασκαλίας καί τηρήσεως τν ερν Κανόνων. λεγε χαρακτηριστικά : ο εροί Κανόνες, παραθεωρούμενοι καί παραβιαζόμενοι, κδικονται.
το πόλυτος σέ θέματα κκλησιαστικς κοινωνίας μετά τν κανονικς κοινωνήτων (τεροδόξων, αρετικν, σχισματικν καί τεροθρήσκων) καί μάλιστα ν ρ προσευχς καί Θείας Λατρείας. πέκρουε κάθε τεροδιδασκαλία[10], αρετική καί αρετίζουσα διδαχή καί πρόβαλλε πάντοτε τήν γιαίνουσα διδασκαλία[11]. Σέ θέματα προσκρούοντα ες τήν ρθόδοξον Πίστιν καί διδαχήν, τήν Δογματικήν διδασκαλίαν τς κκλησίας μας (ρους πίστεως, δόγματα) καί τούς ερούς Κανόνας της το αστηρός καίμετακίνητος. «Ο χωρε συγκατάβασις ες τά τς Πίστεως»[12] λεγε, πομιμνήσκων τήν Πατερικήν τοποθέτησιν.
 θεωρία το σεπτο Γέροντος περί τν δύο κρων (το κρίτου, κράτου καί νεπιγνώστου ζηλωτισμο φ' νός, καί τς παναιρέσεως το Οκουμενισμο φ' τέρου), - ποία, βεβαίως, δέν χει καμμία σχέσι μέ τήν περί δυό κρων σύγχρονη πολιτική θεωρία-, θετε τούς κανονικούς φραγμούς, τά κανονικά ρια καί τήν κόκκινη γραμμή μεταξύ ληθείας καί ψεύδους, φωτός καί σκότους, ρθοδοξίας καί πλάνης, ρθοδόξου κκλησίας καί τεροδόξων μολογιν, ληθος πίστεως καί διαφόρων θρησκειν καί παραθρησκειν, ρθοδόξου κκλησιολογικς θεωρίας καί λλων αρετικν θεωριν, στίς ποες ντάσσονται  θεωρία τν κλάδων καί ο νεώτερες θεωρίες περί δύο πνευμόνων, περί δελφν - τεροδόξων κκλησιν, περί τς Μις γίας, λλ' ν τατ καί διρημένης κκλησίας κ..
Τέλος, πειδή κινομαι ες τά πλαίσια νός λειτουργικο Θείου Κηρύγματος καί χι μις διαλέξεως θά μο πιτραπ νά κατακλείσω τόν λόγον μέ να πολύ σπουδαο θεολογικο - δογματικό καί  κκλησιολογικό κείμενο, παύγασμα τς δραίας καί μεταθέτουρθοδόξου πίστεως το μακαριστο Γέροντος, γραφέν τό τος 1965, μετά τήν συνάντησιν το τότε Πατριάρχου μετά το Πάπα ες τά εροσόλυμα τό 1964, ες αωνίαν μνήμην καί τιμήν ατο, λλά καί ες δήλωσιν καί φανέρωσιν τς μεγάλης διακρίσεως καί εαισθησίας ατο ες τά λεπτεπίλεπτα θέματα τς ρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως μν. Τό μπνευσμένο ατό κείμενο θά πικαιροποιηθ, πενήντα χρόνια μετά, ν ψει τς τυχς μελετωμένης παναλήψεως τς συναντήσεως ες εροσόλυμα πό τν σημερινν διαδόχων τους.
«Μυριάκις προτιμώτερον, Παναγιώτατε, νά κριζωθ  στορικός τς Κων/λεως Θρόνος καί νά μεταφυτευθ ες τινα ρημον νησδα το Πελάγους, κόμη δέ καί νά καταποντισθ ες τά βάθη το Βοσπόρου,  νά πιχειρηθ στω καί  λαχίστη παρέκκλισις πό τς χρυσς τν Πατέρων γραμμς, μοφώνως βοώντων:΄Ο χωρε συγκατάβασις ες τά τς Πίστεως. Α πτά λυχνίαι τς ποκαλύψεως, διά τάς μαρτίας μν, σβέσθησαν πρό πολλο. πτά κκλησίαι ποστολικαί, κκλησίαι σχοσαι τήν ψίστην τιμήν νά λάβωσιν, εδικς αται, Γράμματα ξ Ορανο μέσ το θεοπνεύστου τς Πάτμου ραματιστο, ξέλιπον κ τς πιφανείας τς γς καί κε, νθα λλοτε τελετο  φρικωδεστάτη Θυσία καί  Τριαδικός νεμέλπετο μνος, σήμερον σως κρώζουσι νυκτικόρακες ( ρχονται νοκένταυροι). Καί μως  Νύμφη το Κυρίου δέν πέθανεν.  κκλησία το Χριστο δέν ξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καί καθημαγμένη ς  δρυτής ατς, λλ΄ είζωος καί κατάβλητος, τήν διά μέσου τν αώνων πορείαν ατς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοσα, σζουσα. Δέν θά ποθάν λοιπόν ατή καί ν μετακινηθ  καί ποθάν  Οκουμενικός Θρόνος. Οδείς ρθόδοξος εχεται τήν μετακίνησιν  τόν θάνατον το Οκουμενικο Θρόνου. Μή γένοιτο! λλά καί οδείς θά θυσιάσ χάριν ατο ἰῶτα ν  μίαν κεραίαν κ τς ρθοδόξου Πίστεως. γωνίσασθε πέρ ατο πάσ δυνάμει. χι πλς χετε δικαίωμα, λλ' φείλετε νά στηρίξητε ατόν, τό κάθ΄ μς. Θυσιάσατε χάριν ατο ,τιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, πισκόπους, κόμη καί τόν Πατριάρχην θηναγόραν! ν μόνον κρατήσατε, ν φυλάξατε, νός φείσασθε, ν μή θυσιάσητε: τήν ρθόδοξον Πίστιν!  Οκουμενικός Θρόνος χει ξίαν καί χρησιμότητα μόνον καί μόνον, ταν κπέμπ πανταχο τς γς τό γλυκύ καί νέσπερον τς ρθοδοξίας Φς. Ο Φάροι εναι χρήσιμοι, άν καί φ' σον φωτίζωσι τούς ναυτιλλομένους, να ποφεύγωσι τούς σκοπέλους. ταν τό φς ατν σβεσθ, τότε δέν εναι μόνον χρηστοι,λλά καί πιβλαβες, διότι μεταβάλλονται καί ατοί ες σκοπέλους.
Παναγιώτατε, προχωρήσατε δη πολύ. Ο πόδες μν ψαύουσι πλέον τά εθρα το Ρουβίκωνος.  πομονή χιλιάδων εσεβν ψυχν, Κληρικν καί λαϊκν, συνεχς ξαντλεται. Διά τήν γάπην το Κυρίου, πισθοχωρήσατε! Μή θέλετε νά δημιουργήσητε ν τ κκλησί σχίσματα καί διαιρέσεις. Πειρσθε νά νώσητε τά διεσττα καί τό μόνον περ θά κατορθώσητε, θά εναι νά διασπάσητε τά νωμένα καί νά δημιουργήσητε ήγματα ες δάφη ως σήμερον στερεά καί συμπαγ. Σύνετε καί συνέλθετε! λλά φε! Διηνύσατε πολλήν δόν. δη πρός σπέραν στί καί κέκλικεν  μέρα...΄. Πς θά δητε τάς χαινούσας βύσσους, φ΄ν θά διέλθ μετ' λίγον  τραπός ν δεύετε; Εθε, εθε  πάλαι ποτέ «στήσας τόν λιον κατά Γαβαών καί τήν σελήνην κατά φάραγγα Αλών», νά δευτερώσ τό θαμα καί νά παρατείν παξ τι τό μκος τς μέρας, νά νισχύσ τι πλέον τό φς ατς καί νά διανοίξ τούς φθαλμούς μν, να δητε, κατανοήσητε καί πιστρέψητε. μήν»[13].
Κατόπιν τούτου νά κατακλείσω τόν παρόντα λόγον μέ να καίριο ρώτημα, τό ποον θεσα καί ες τήν αθουσαν τν Συνεδριάσεων τς Σεπτς εραρχίας, ταν νεφέρθην ες τά σοβαρότατα κανονικά λισθήματα στυλοβατν τς παναιρέσεως το Οκουμενισμοκαί μνημόνευσα το περισπουδάστου καί μνημειώδους ντιοικουμενιστικο ατο κειμένου το π.πιφανίου, ( ποος σημειωτέον τότε, ταν τό συνέτασσε, γε τό 35ον τος τς λικίας του). Τί θά λεγε καί τί θά γραφε σήμερα  χαρισματικός ατός Πνευματικός Πατήρ καί κκλησιαστικός Διδάσκαλος, τε τά εθρα το Οκουμενισμο μετεσχηματίσθησαν ες ποταμόν,  ποος παραπέμπει ες τήν τεραστίαν χοάνην τς Παγκοσμιοποιήσεως καί τς Πανθρησκείας;
Καί νά καταλήξω μέ τήν ταπεινήν μου πεποίθησιν,  ποία πιστεύω τι κφράζει τήν βεβαιότητα καί τό φρόνημα  το ρθοδόξου Χριστιανικο Πληρώματος, τι  οίδιμος Γέρων π.πιφάνιος δι' λα τά θεοδώρητα χαρίσματά του, λλά πρωτίστως καί κυρίως διά τήνκραιφν ρθόδοξον Πίστιν καί τό Πατερικόν φρόνημα, τήν κλιν προσήλωσίν του ες τούς Θείους καί ερούς Κανόνας καί τήν ρθόδοξον Θεολογίαν, Παράδοσιν καί Δογματικήν Διδασκαλίαν, λλά καί διά τήν γωνιστικότητα καί πνευματικήν του κεραιότητανεδείχθη πιστός καί ξιος μιμητής καί κόλουθος τν περμάχων τς Πίστεώς μας γωνιστν γίων Πατέρων τς κκλησίας μας, νας σύγχρονος κκλησιαστικός Πατήρ.
ς χωμε τήν ελογίαν καί τάς γίας του εχάς. μήν.- 
[1] βρ. 13,7. 
[2] ωάν. Χρυσοστόμου, Λόγος ΣΤ' ες Φιλογόνιον, Α', Β' (μετάφρασις «...ν ες τούς φυσικούς γονες πρέπει νά δείχνουμε τόση γάπη, πολύ περισσότερο πρέπει ες τούς πνευματικούς, καί μάλιστα ταν ατούς μέν πού φυγαν  παινος δέν τούς κάνη καθόλου λαμπροτέρους, μς δέ πού μελετμε τόν βίο τους καί μιλομε καί κούομε γι' ατούς, μς κάνει καλυτέρους. Διότι κενος βέβαια, φ' του νέβη ες τόν ορανόν, δέν τόν χρειάζεται καθόλου τόν νθρώπινο παινο, φο πγε ες νώτερη καί μακαριώτερη χώρα˙ μς μως, πού ζομε κόμη δ, καί χουμε νάγκη πολλς καλλιεργείας πό πάσης πλευρς, μς χρειάζονται τά γκώμια κείνου, διά νά διεγερθ μέσα μας  διος ζλος. Διά τοτο καί κάποιος σοφός συμβουλεύει καί λέγει˙ «Μνήμη δικαίου μετ' γκωμίων» (Παροιμ.10,7). Διότι φελονται πάρα πολύ μέ τόν τρόπον ατόν χι ατοί πού φυγαν, λλ' ατοί πού τούς γκωμιάζουν». ) 
[3] Γρηγορίου το Θεολόγου, PG 35, 1081-1084. 
[4] Ατόθι, σ.1089-1092. 
[5] ρχιμ. εροθέου ργύρη, εροκήρυκος, « ποιήσας καί διδάξας», κδ. «πακοή», σελ. 82. 
[6] Κολ. 4,12. 
[7] ρχιμ. εροθέου ργύρη, εροκήρυκος, « ποιήσας καί διδάξας», κδ. «πακοή», σελ. 92. 
[8] Β' Τιμ. 3,17. 
[9] Πρβλ. ακ. 1,4. 
[10] Α' Τιμ. 1,3 καί 6,3. Πρβλ. Β' Κορ. 6,14. 
[11] Α' Τιμ.1,10, Β' Τιμ. 4,3, Τιτ.1-9 καί 2,1. 
[12] ρχιμ. πιφανίου Θεοδωροπούλου, ρθρα - Μελέται - πιστολαί, τ.Α', θναι 1981, σ.152. 
[13] ρχιμ. πιφανίου Θεοδωροπούλου, ρθρα - Μελέται - πιστολαί, τ.Α', θναι 1981, σσ.152-153.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Πολλές φορές τα θέματα να είναι τόσα τα οποία δεν

χωρούν στην σελίδα που βλέπουμε.

΄Οταν βλέπετε το BLOGGER και στην ίδια ημέρα

υπάρχουν μέχρι το τέλος, μπορεί να υπάρχουν και σε

άλλη σελίδα αναρτήσεις " ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ Α Ν Α Ρ Τ Η

Σ Ε Ι Σ της ίδιας ημέρας.

Η λίστα ιστολογίων μου

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΝΑΥΠΛΙΟ

ΝΑΥΠΛΙΟ
ΑΓΙΑ ΜΟΝΗ

ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ
ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ Ν.ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΤΟ 1959 ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΡΙΣΘΗΚΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ
ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΠΟΛΕΩΝ