Για να σ' εκδικηθώ - Μητροπάνος & Παπαδόπουλος!

Γράφει η
Στέλλα Καγιάντα

Σαν καλός άγγελος, σαν να ήταν σε ιεραποστολή και θυσιάστηκε είδα το θάνατο του Μητροπάνου που πάντα μου άρεσε η φωνή του γιατί είχε κάτι το ιδιαίτερο. Κάτι είχε αυτή η φωνή που με έκανε να διακρίνω ότι  ο άνθρωπος που τραγουδούσε ήταν αδιάφορος προς τη δημοσιότητα , προς την εμπορικότητα και απλώς όλα αυτά προέκυπταν από την ποιότητα που απλά την είχε το κάθε του τραγούδι , που βασικά την είχε ο ίδιος. Το αγαπημένο μου τραγούδι,  λόγω του είδους, που είναι λίγο rock είναι το «Για να σ εκδικηθώ». 


Αυτό, λοιπόν, το τραγούδι είναι πολύ ανατρεπτικό και έχει μέσα του αντιθέσεις  σε συναισθήματα , στα είδη ,στις φωνές. Λάκης Παπαδόπουλος   rock, Δημήτρης Μητροπάνος, λαϊκός  , ο πόνος του χωρισμού , η φαιδρότητα του να βάφεις κουρτίνες , να πετάς φωτογραφίες , η μοναξιά αυτού που εγκαταλείπεται , η ευχαρίστησή του να αφήνεται σε ενστικτώδεις ενέργειες που εκτονώνουν… τέλειο. Ο πόνος, η μοναξιά, η εγκατάλειψη σε μια απόλυτη συμφωνία  και η εκτόνωση, το πείσμα, το πληγωμένο «εγώ» που ενεργεί σα μικρό παιδί.  

Όμως, στην πραγματικότητα αλλού ήθελα να επικεντρωθώ. Στο πόσο «ευεργετική», συγχωρήστε με να πω, στάθηκε η είδηση του θανάτου αυτού του αγαπημένου ανθρώπου και πήρε την προσοχή, τα αυτιά και τα μάτια των ανθρώπων έστω και για λίγο μακριά απ τα ¨νεκροταφεία¨ των καναλιών που θάβουν μέσα από την προεκλογική τελετουργία  , την πραγματική ζωή, την αξιοπρέπεια, το πνεύμα, τις αξίες ενός ολόκληρου λαού. Με την είδηση , μαλάκωσαν αμέσως τα βλέμματα των ανθρώπων, το υγιές  συναίσθημα της θλίψης μπροστά στην απώλεια κάποιου αγαπημένου, εκμηδένισε τις φωνές  των απανταχού «μυρμηγκιών» της πολιτικής.

Και ξαφνικά οργίστηκα! Είναι δυνατόν, είπα, εδώ ο κόσμος να χάνεται στην κυριολεξία, να έχει χαθεί κάθε ελπίδα, να έχει ξεχειλίσει η κοινωνική ανισότητα, να έχουν καταποντιστεί τα ιδεώδη, οι αξίες, η πρόνοια, η ασφάλεια, η αξιοπρέπεια, η στέγαση για να φτάσω και στις βασικές ανάγκες διαβίωσης, η σίτιση , η υγεία… να υπάρχουν ακόμα Έλληνες που ανέχονται στ αυτιά τους, στα μάτια τους, στην ψυχή τους αυτό το γελοίο έργο που έχει για σενάριο την ίδια τους την άθλια  ζωή , τη συρρικνωμένη και σπρωγμένη στην άκρη των πεζοδρομίων; Ποιος νοήμων πολίτης αντέχει να ανεχτεί έστω και μια λέξη απ τα στόματα που είπαν χιλιάδες ψέματα, απ τα μυαλά που επινόησαν χιλιάδες  αμαρτήματα, απ τα μάτια που είδαν χιλιάδες πόνους κι απ τις ψυχές που αδιαφόρησαν γι αυτούς χιλιάδες φορές….  

Λυπάμαι.  

Ήθελα, για να ησυχάσω, να γίνουν οι εκλογές αθόρυβα. Να μην ακουστεί  ούτε κιχ. Να μπουν στις εφημερίδες οι προτάσεις τους και οι θέσεις τους  και μετά να με αφήσουν ήσυχη, εμένα και κάθε  χιλιοταλαιπωρημένο πολίτη,  ν’ αποφασίσουμε.

Θα ψηφίσω αυτόν που θα πει λιγότερα λόγια, με χαμηλότερους τόνους αν  υπάρχει... αλλιώς θα κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Θα τον απαλλάξω από  την ενοχή να μην ψηφίσω που μέχρι τώρα θεωρούσα υποχρέωσή μου κι όχι  τόσο δικαίωμά μου.

ΠΗΓΗ: Ηλεκτρονική Εφημερίδα " ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ ".