Ωραίο, αλλά σχεδόν έρημο χωριό.Χωρίς ξύλα δεν βγαίνει ο χειμώνας.Πυκνό το δάσος γύρω απ’ το χωριό.ΠΗΓΗ :
travelpaths.gr
Κείμενα-Φωτογραφίες:
Γιώργος Ζαφειρόπουλος
Μέσα στο πυκνό ελατόδασος του Μαινάλου, που μοιάζει με ζούγκλα, κρύβεται το χωριουδάκι Ελάτη. Ένας από τους δέκα κατοίκους, που έχουν απομείνει στο χωριό, είναι ο ταβερνιάρης Λεωνίδας Ζαφειρόπουλος, ο οποίος έχει κρεμάσει έξω από την είσοδο του μαγαζιού του μια σημαία με τη μορφή του Κολοκοτρώνη.
 
ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΟΥΠΑΣ
Ο Λεωνίδας τραγουδάει σπάνια κολοκοτρωναίικα τραγούδια, που δεν έχουν γραφτεί σε δίσκους και κινδυνεύουν να χαθούν για πάντα. «Εψές προψές επέρασα απ’ τα βουνά της Πιάνας / ακούω το Γέρο του Μοριά το γέρο Θοδωράκη / να λέει στα παλικάρια του να λέει στη συντροφιά του / παιδιά ήρθε ο χινόπωρος και ο βαρύς χειμώνας / πέσαν τα φύλλα απ’ τα κλαριά φαγκρίσαν τα λημέρια / παιδιά μου να σκορπίσουμε να ξανανταμωθούμε». Όπως εξηγεί ο Λεωνίδας: «Το παραπάνω τραγούδι το λένε οι γέροι στην Πιάνα και έχει να κάνει με τον άγριο διωγμό των Κλεφτών από την Πελοπόννησο το 1806. Είναι τραπεζίτικο τραγούδι της κούπας, κάθεσαι χάμω και το τραγουδάς, θέλει πλεμόνια για να το πεις. Με τα χρόνια, όμως, χάνεται, πάει κι αυτό». Εκεί ψηλά στα εγκαταλειμμένα και ερειπωμένα χωριουδάκια των κορυφών του Μαινάλου ο Λεωνίδας εξυμνεί με τη λεβέντικη φωνή του τον Κολοκοτρώνη, που αγωνίστηκε για να έχουμε εμείς σήμερα πατρίδα. Δεν έχει τελειώσει πανεπιστήμια, ούτε γράφει βιβλία ιστορίας για τους μαθητές των σχολείων. Γράφει, όμως, έστω και άθελά του, ιστορία, επειδή καλλιεργεί το κλέφτικο τραγούδι, το οποίο αποτελεί το εγκώμιο της αναγεννημένης μορφής του Έλληνα και το ισχυρότερο μέσο έκφρασης της βαθύτερης υπόστασης των Ελλήνων ως εθνικό σύνολο.