Χαριστική βολή στις συντάξεις

ΠΗΓΗ: ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Και πάλι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι καλούνται για πολλοστή φορά (έχει χαθεί το μέτρημα), σε λιγότερο από δύο χρόνια και χωρίς να συνυπολογίζονται τόσες άλλες έκτακτες εισφορές και λοιπές φορολογικές επιβαρύνσεις, να πληρώσουν το «μάρμαρο» της κρίσης. Η …επιδρομή δεν έχει τέλος, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, ότι δηλ. εξαντλήθηκαν τα όρια για νέες περικοπές στις συντάξεις. Φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο, ότι εξαντλήθηκε και σε μας η υπομονή μας μαζί με τη δυνατότητα επιβίωσης. Μέσα στο γενικό πλαίσιο των επιταγών του μνημονίου, αδιαφορούν ότι πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, αγνοούν επιδεικτικά σε τι βαθμό δοκιμάζονται τα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων στην ενέργεια και αποστρατεία και δεν λαμβάνουν τίποτα υπόψη από τις ιδιαιτερότητες της εργασίας τους και της προσφοράς τους. Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει καμία διάκριση και καμία αναγνώριση στο επιτελούμενο έργο τους . Η συνταγή είναι μία: Στο ίδιο μέγεθος χωράνε όλοι. Εννοείται ότι εξαιρούνται αυτοί που αποφασίζουν για μας.
Εκεί που διατείνονταν οι Κυβερνητικοί αρμόδιοι ότι δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλες περικοπές, «πριν αλέκτωρ λαλήσει», διέψευσαν και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Τόσο απλά. Γίνεται φανερό ότι εξέλιπε κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Η κρίση εμπιστοσύνης είναι ακόμα μεγαλύτερη και από την ίδια την κρίση. Η «στοχοποίηση» και « θυματοποίηση» μιας συγκεκριμένης κατηγορίας, δε μπορεί πλέον να εξηγηθεί με όρους λογικής. Κόλλησε μήπως η βελόνα;. Τελικά δεν υπάρχει κανένα άλλο «ισοδύναμο» μέτρο, ή έχουν στερήσει κάθε δυνατότητα επιλογών στην νόμιμη κυβέρνηση της χώρας;. Η φαντασία δεν μπορεί να κινηθεί προς καμία άλλη κατεύθυνση για άντληση εσόδων;. Ούτε από τις παχυλές αμοιβές θεσμικών παραγόντων, ούτε από τις διπλές συντάξεις, ούτε από το δημόσιο χρήμα για τη χρηματοδότηση των κομμάτων (που αντί να μειωθεί, αυξήθηκε, σε πείσμα κάθε έννοιας λογικής, ευαισθησίας, αλληλεγγύης και ίσης μεταχείρισης),ούτε από το Π/Υ της Βουλής, ούτε από τον περιορισμό της κρατικής σπατάλης, ούτε από τη φορολόγηση του πακτωλού χρημάτων στο εξωτερικό (περιέργως σταμάτησε κάθε συζήτηση το τελευταίο δίμηνο γι΄αυτό το θέμα), ούτε από τις αποκρατικοποιήσεις, ούτε ασφαλώς από τη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, που διαχρονικά απολαμβάνει μιας ιδιότυπης «ασυλίας» κ.ο.κ.;. Δεν είναι απορίας άξιο ότι δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε ένα spot στα Μ.Μ.Ε., έστω για την ηθική απαξία της πράξης της φοροδιαφυγής, σε αντίθεση με ότι γίνεται στη γειτονική Ιταλία;.
Αρνούμαστε να δεχθούμε ότι στέρεψαν όλες οι εναλλακτικές λύσεις, αλλά ότι υπάρχει σκόπιμη έλλειψη φαντασίας, ή παντελής απουσία πολιτικής βούλησης. Αλλοιώς πρόκειται για απόλυτη χρεωκοπία της πολιτικής.’’Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου, που αποδεικνύεται θανατηφόρο’’, αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας στην επιστολή του στον Πρωθυπουργό. Κανείς όμως δεν συγκινείται. Κανείς δεν προσμετρά το συνεχώς ανερχόμενο κόστος επιβίωσης, σε συνθήκες ύφεσης και δραματικού περιορισμού του διαθέσιμου εισοδήματος, στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.Σε αντίθεση με κάθε εύλογη προσδοκία, ουδεμία εσωτερική υποτίμηση έλαβε σε αγαθά και υπηρεσίες και όχι μόνο. 0ι τιμές όλων των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης ανεβαίνουν σταθερά, των καυσίμων, των υπηρεσιών των ΔΕΚΟ, ενώ και ο πληθωρισμός επιμένει ανοδικά σε μια πλήρως ασύδοτη αγορά. Σε όλα αυτά πρέπει να συνεκτιμηθεί και η συνεχής υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Τί χειρότερο αλήθεια θα είχε συμβεί εάν τη τη διαφύλαξη των συντάξεων (κύριων και επικουρικών), δεν είχαν εγγυηθεί με δηλώσεις τους προσφάτως και οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης;. Όπως και να το δει κανείς οι αυθαίρετες και άδικες περικοπές, που γίνονται στο πλαίσιο μιας ισοπεδωτικής πολιτικής και ευθύγραμμης λογικής, καταλύουν κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας και έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 4 του Συντάγματος, που αναφέρεται στο σκληρό πυρήνα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και θεσμοθετεί την ισότητα απέναντι στο νόμο και την αναλογική συμμετοχή ενός εκάστου στα οικονομικά βάρη. Τα δικαιώματα φαίνεται ότι αποτελούν πολυτέλεια και σε λίγο θα γίνουν αναμνήσεις του παρελθόντος(!!!), εάν αυτό δεν έχει ήδη συμβεί.
Με τη λογική, την ηθική και τη θεσμική τάξη αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτά που συμβαίνουν. Ένα είναι βέβαιο : Εάν το κόστος της κρίσης επρόκειτο να πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν, τότε δεν θα φθάναμε ΠΟΤΕ στην κρίση. « Αιδώς Αργείοι».