«Δημιουργήσαμε τη διασωστική ομάδα μας το 2001, με σκοπό να βοηθούμε ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Η πρώτη μας αποστολή ήταν μια χειμωνιάτικη βραδινή περιπολία στο Μαίναλο. Πηγαίναμε σιγά σιγά στους χιονισμένους δρόμους του βουνού με το ιδιωτικό αυτοκίνητο ενός συντρόφου μας, κοιτάζοντας μήπως βρούμε κανέναν άνθρωπο αποκλεισμένο από τα χιόνια».
ΣΩΖΟΥΝ ΖΩΕΣ
Ο εθελοντής διασώστης και επικεφαλής του αρκαδικού τμήματος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, Σπύρος Μαστοράκος, από την Τρίπολη, συνεχίζει την αφήγησή του: «Γύρω στις δέκα το βράδυ είχαμε τελειώσει την περιπολία και γυρνούσαμε πίσω στην Τρίπολη, όταν κάποιος από μας είδε ένα δρομάκι και είπε: Δεν ρίχνουμε μια ματιά κι από δω πριν φύγουμε; Προχωρώντας λίγα μέτρα είδαμε ένα αμυδρό φως στο χιόνι, όπως τα φωσφορίζοντα φωτάκια των ποδηλάτων. Τρέξαμε αμέσως προς τα εκεί και αντικρίσαμε δυο ποδηλάτες στο πουθενά, αναίσθητους και μισοπεθαμένους από την υποθερμία. Είχαν δει το χιόνι να πέφτει πυκνό, είχαν φορέσει κάτι ρουχαλάκια, που κατά τη γνώμη τους επαρκούσαν για το κρύο, και ξεκίνησαν για μια περιπετειώδη βόλτα με τα ποδήλατα από τη Βυτίνα προς το χιονοδρομικό καταφύγιο της Οστρακίνας. Καθώς όμως η θερμοκρασία είχε πέσει στους -18 βαθμούς και το χιόνι έφτανε στα δύο μέτρα, τα ποδήλατα κόλλησαν στον πάγο και έγιναν ένα σώμα με το έδαφος. Τους βάλαμε στο αυτοκίνητο και τους παρείχαμε τις πρώτες βοήθειες, μέχρι που άνοιξαν τα μάτια τους. Στο δρόμο της επιστροφής δεν χωρούσαμε όλοι στο μικρό αυτοκίνητο και αναγκαστικά οι δύο από μας τους διασώστες περπατούσαμε εκ περιτροπής δίπλα σ’ αυτό. Δεν μας πείραζε, όμως, καθόλου το κρύο και η κούραση, αντιθέτως ήμασταν πολύ χαρούμενοι, που σώσαμε ανθρώπους στην πρώτη αποστολή μας, έστω και κατά τύχη».
ΜΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ
Ο Σπύρος και οι σύντροφοί του βάζουν κάτω καθημερινά χάρτες και μετεωρολογικά δελτία και βγάζουν κανονικές περιπολίες. Υπολογίζουν ποια δάση κινδυνεύουν από φωτιές, πού μπορεί να βρίσκονται απομονωμένοι παραθεριστές, πού υπάρχουν απομακρυσμένες στάνες με τσοπάνηδες, ποια χωριά κλείστηκαν από το χιόνι, και τρέχουν με κάθε μέσο να βοηθήσουν. Παρευρίσκονται σε αθλητικούς αγώνες στίβου, μπάσκετ, κολύμβησης, ποδοσφαίρου, ράλι αυτοκινήτων και άλλες εκδηλώσεις που συγκεντρώνουν κόσμο, μήπως κάποιος άνθρωπος βρεθεί σε ανάγκη και χρειαστεί βοήθεια. Ανήκουν σε εκείνο το είδος Σαμαρειτών που μυρίζονται τους κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή και χώνονται στη φωτιά για να τους αντιμετωπίσουν. Και όλα αυτά χωρίς καμιά αμοιβή, την οποία απαρνούνται απολύτως για λόγους αρχών, και με ελάχιστη υλικοτεχνική συνδρομή από την Πολιτεία. Ο Γιάννης Σπυρόπουλος, γραμματέας της ομάδας, συμπληρώνει: «Κάποτε σώσαμε ένα βοσκό, που είχε εγκλωβιστεί στην κορυφή του Αρτεμισίου με τα 120 πρόβατά του, σε τριάμισι μέτρα χιόνι. Ήταν πολύ δύσκολη αποστολή μέσα στη νύχτα και στο πολικό κρύο. Μας έκανε εντύπωση, που όταν το γκεσέμι (κριάρι) αντίκρισε τον προβολέα άνοιξε μόνο του δρόμο στο χιόνι και οδήγησε το κοπάδι προς το μέρος μας». Έχουν συμμετάσχει και σε πολύ μεγαλύτερες αποστολές οι Αρκάδες εθελοντές διασώστες, οι οποίες απασχόλησαν έντονα την ελληνική κοινή γνώμη, όπως η φονική χιονοστιβάδα του Μαινάλου και το μοιραίο για πολλούς εκδρομείς φούσκωμα του Λούσιου ποταμού.
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΗ
Εκεί που οι εθελοντές διασώστες τριγυρνούν στα αρκαδικά βουνά να ανακαλύψουν ανθρώπους σε κίνδυνο, ανακαλύπτουν και απαράμιλλες φυσικές ομορφιές, σπηλιές, πηγές, βάραθρα, καταρράχτες, διάσελα. Κρέμονται με σχοινιά σε χαράδρες, ορειβατούν στις άκρες του πουθενά, βλέπουν εικόνες πάνω από τα σύννεφα, κάνουν καταδύσεις στα παγωμένα νερά ποταμών, γλιστρούν με σκι σε χιονισμένες πλαγιές, σκαρφαλώνουν με θηριώδεις μοτοσυκλέτες και τζιπ σε βράχια. Απολαμβάνουν την ακαταμάχητη Αρκαδία, αυτόν τον μυθικό από μεταφορική και κυριολεκτική άποψη τόπο, που έγινε αιτία να αναπτυχθούν ομώνυμα φιλοσοφικά ρεύματα. Μεγάλη ανταμοιβή και απόλαυση παίρνουν, επίσης, οι Αρκάδες διασώστες από τα μοναστήρια και εξωκλήσια, που συναντούν στις ατέλειωτες πορείες τους και τους βοηθούν να δυναμώσουν την πίστη τους. Τις Μεγάλες Παρασκευές φορούν τις καλές τους στολές και περιφέρουν Επιτάφιους στα δαιδαλώδη σοκάκια και στενά σκαλοπάτια μοναστηριών. «Είναι εύκολο να σώζεις ζωές και περιουσίες ανθρώπων, αλλά δύσκολο να σώσεις την ψυχή σου. Γι αυτό έχουμε συμπεριλάβει στην εκπαίδευσή μας το σκαρφάλωμα σε βράχια με εκκλησάκια στις κορυφές τους. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Αποτελούν για μας τα πιο ωφέλιμα πεδία διασωστικών, αλλά και συνάμα ψυχικών ασκήσεων».
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ
Οι εθελοντές διασώστες της Αρκαδίας δεν είναι μόνοι τους, αλλά αποτελούν παρακλάδι της περίφημης θεσσαλονικιώτικης Ομάδας Διάσωσης, η οποία επί τρεις δεκαετίες και παραπάνω καταπλήσσει με τα κατορθώματα της. «Είναι η μητρική μας ομάδα, είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτούς», λένε σε κάθε ευκαιρία. Ο σπόρος των Θεσσαλονικέων αλτρουιστών έχει ριζώσει και στους άλλους νομούς της Πελοποννήσου. Αγόρια, κορίτσια, οικογενειάρχες, μητέρες μικρών παιδιών, από την Τρίπολη, τη Σπάρτη και το Άργος, δίνουν ριψοκίνδυνα ραντεβού σε πυρκαγιές, σεισμούς, χιονοθύελλες, πλημμύρες. Έχουν συνδεθεί με ισχυρή φιλία μεταξύ τους, εκτιμάει βαθιά ο ένας τον άλλον, τους ενώνει η αγάπη τους για τον άνθρωπο και η υψηλή αδρεναλίνη που κυλάει στις φλέβες τους. Χαίρεσαι να τους βλέπει αυτούς τους ιδιότυπους στρατιώτες, που πολεμούν και νικούν χωρίς να κρατούν όπλα.
Άριστα οργανωμένοι και με καλή παρουσία.
Ειδικεύονται σε υποβρύχιες αναζητήσεις.
Προσφέρουν άριστες πρώτες βοήθειες.
Συνδράμουν τις ένοπλες δυνάμεις.
Αναζητούν εγκλωβισμένους σε ερείπια.
Συμμετέχουν αρκετές γυναίκες στην ομάδα.
Εκπαιδεύουν διασωστικούς σκύλους.
Ασκούν και την ψυχή τους.
Είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου