Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ

ΠΗΓΗ : ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟCYNH.http://www.romnios.gr

Δημοσιεύτηκε στις 03/02/2013

Ἀ­μα­λί­ας Κ. Ἠ­λιά­δη

 φι­λο­λό­γου-ἱ­στο­ρι­κοῦ

 Δ/ντριας 3^ου Γυ­μνα­σί­ου Τρι­κά­λων

Ἡ Τη­λε­ό­ρα­ση σή­με­ρα ἐ­πι­δρᾶ στὴ δι­α­μόρ­φω­ση τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τας τοῦ ἀ­τό­μου δη­μι­ουρ­γών­τας ἕ­να δι­α­φο­ρε­τι­κὸ πρό­τυ­πο ἀν­θρώ­που. Ἀ­πο­τε­λεῖ κοι­νὸ μυ­στι­κὸ ὅ­τι ἡ εἰ­σβο­λὴ τῶν μα­ζι­κῶν μέ­σων ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας καὶ ἐ­νη­μέ­ρω­σης στὴ ζω­ὴ μας ὑ­πῆρ­ξε ρα­γδαί­α καὶ θρι­αμ­βευ­τι­κή. Ἴ­σως εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ ποὺ δι­α­φο­ρο­ποι­εῖ στὸν ἔ­σχα­το βαθ­μὸ τὸ ρυθ­μὸ μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο κυ­λᾶ ἡ ζω­ὴ τῆς ση­με­ρι­νῆς γε­νιᾶς ἀ­πὸ τὸ ρυθ­μὸ μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο κυ­λοῦ­σε ἡ ζω­ὴ τῶν προ­η­γού­με­νων γε­νι­ῶν. Καὶ εἶ­ναι ἐ­πί­σης ἀ­ναμ­φι­σβή­τη­το τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ἡ τη­λε­ό­ρα­ση κα­τέ­χει τὰ πρω­τεῖ­α ἀ­νά­με­σα στὰ σύγ­χρο­να μα­ζι­κὰ μέ­σα ἐ­νη­μέ­ρω­σης λό­γῳ τῆς ζων­τά­νιας καὶ τῆς ἀ­με­σό­τη­τας μὲ τὴν ὁ­ποί­α ἀ­πευ­θύ­νε­ται στὸν κά­θε σύγ­χρο­νο ἄν­θρω­πο. Ἀ­κρι­βῶς αὐ­τή της ἡ ζων­τά­νια τῆς δί­νει τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ δι­α­πλά­σει καὶ κα­τό­πιν νὰ προ­βάλ­λει μὲ τρό­πο δε­λε­α­στι­κὸ ἀ­ξί­ες καὶ μὲ βά­ση αὐ­τὲς ἕ­να συγ­κε­κρι­μέ­νο πρό­τυ­πο ἀν­θρώ­που…

Βέ­βαι­α, εἶ­ναι κοι­νὸς τό­πος ὅ­τι κά­θε κοι­νω­νί­α δι­α­μορ­φώ­νει τὶς δι­κές της ἀ­νώ­τε­ρες πνευ­μα­τι­κὲς ἀ­ξί­ες καὶ τὰ δι­κά της πρό­τυ­πα πνευ­μα­τι­κῶν καὶ πο­λι­τι­κῶν ἡ­γε­τῶν ἀλ­λὰ καὶ ἁ­πλῶν ἀν­θρώ­πων, πα­ρορ­μού­με­νη ἀ­πὸ τὶς ὑ­λι­κὲς κυ­ρί­ως κα­τα­κτή­σεις της. Ἄλ­λω­στε αὐ­τὸ τὸ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει μί­α εὔ­στο­χη ἀ­νά­πλα­ση τοῦ πα­ρελ­θόν­τος. Ἔ­τσι σὲ πα­λι­ό­τε­ρες ἐ­πο­χὲς ποὺ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη κοι­νω­νί­α δι­έρ­χον­ταν μέ­σα ἀ­πὸ πρω­τό­γο­νες οἰ­κο­νο­μι­κὲς λει­τουρ­γί­ες καὶ ὅ­που ἡ με­τά­βα­ση σ᾿ ἕ­να δι­α­φο­ρε­τι­κὸ στά­διο δι­αρ­κοῦ­σε με­γά­λο χρο­νι­κὸ δι­ά­στη­μα, τὸ πρό­τυ­πο ἀν­θρώ­που τὸ ὁ­ποῖ­ο κα­θι­ε­ρώ­νον­ταν στὰ πλαί­σιά της ἀν­τι­κα­τό­πτρι­ζε τὴν ὅ­λη της κο­σμο­θε­ω­ρί­α καὶ ἰ­δε­ο­λο­γί­α της. Κά­τι ἀ­νά­λο­γο συμ­βαί­νει καὶ στὴν ἐ­πο­χή μας. Ἀ­πόρ­ροι­α τῆς ἁλ­μα­τώ­δους οἰ­κο­νο­μι­κῆς καὶ τε­χνο­λο­γι­κῆς ἀ­νά­πτυ­ξης, ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς τε­ρά­στιας συσ­σώ­ρευ­σης τοῦ πλή­θους στὶς ση­με­ρι­νὲς βι­ο­μη­χα­νι­κὲς κοι­νω­νί­ες χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται τὸ πρό­τυ­πο τοῦ ἀν­θρώ­που τὸ ὁ­ποῖ­ο προ­βάλ­λε­ται στὶς μέ­ρες μας ἰ­δι­αί­τε­ρα ἔν­το­να ἀ­πὸ τὴν τη­λε­ό­ρα­ση. Καὶ ἐ­πει­δὴ οἱ ση­με­ρι­νὲς γε­νι­ὲς γα­λου­χοῦν­ται μὲ τὰ μη­νύ­μα­τα τῆς τη­λε­ό­ρα­σης, ἡ δι­α­μόρ­φω­ση τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τάς τους εἶ­ναι ἀ­να­πό­σπα­στη ἀ­πὸ τὴν ἀ­πή­χη­ση ποὺ ἔ­χει πά­νω τους ἡ Τη­λε­ό­ρα­ση. Για­τί ὁ ἄν­θρω­πος μὴ ἔ­χον­τας ἀ­κό­μη δι­α­μορ­φω­μέ­νο τὸν ψυ­χι­κό του κό­σμο καὶ χω­ρὶς ἀ­πο­στάγ­μα­τα καί­ρι­ων ἀν­τι­λή­ψε­ων καὶ θε­ω­ρι­ῶν, τοὐλά­χι­στον αὐ­τὸ συμ­βαί­νει γιὰ τὴ συν­τρι­πτι­κὴ πλει­ο­νό­τη­τα τῶν ἀν­θρώ­πων, ρυ­μουλ­κεῖ­ται καὶ ἀ­σπά­ζε­ται χω­ρὶς κρι­τι­κὸ στο­χα­σμὸ τὰ μη­νύ­μα­τα καὶ τε­λι­κὰ τὸ ἰ­δα­νι­κὸ πρό­τυ­πο τοῦ ἀν­θρώ­που τὸ ὁ­ποῖ­ο τοῦ «ὑ­ψώ­νει» ἡ τη­λε­ό­ρα­ση γιὰ νὰ προ­ω­θή­σει ὄ­χι τὴν ὁ­λο­κλή­ρω­ση τοῦ ἴ­διου σὰν προ­σω­πι­κό­τη­τα ἀλ­λὰ οἰ­κο­νο­μι­κοὺς «ὀρ­γα­σμοὺς» ἐ­πι­χει­ρή­σε­ων, πρᾶγ­μα ποὺ κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ κα­ταρ­ρα­κώ­νει τὴν ἠ­θι­κή, πνευ­μα­τι­κὴ καὶ δι­α­νο­η­τι­κὴ ὑ­πό­στα­ση τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἡ ση­με­ρι­νὴ τη­λε­ό­ρα­ση, προ­σαρ­μο­σμέ­νη ἀ­πό­λυ­τα στὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­φθο­νί­ας καὶ τῆς ὑ­λι­κῆς εὐ­η­με­ρί­ας κα­θι­στᾶ τὸν ἄν­θρω­πο δοῦ­λο τῶν εὐ­τε­λῶν καὶ μὴ ἀ­ναγ­καί­ων ἱ­κα­νο­ποι­ή­σε­ών του, καὶ ἑ­πο­μέ­νως κα­τα­στρέ­φει τὴν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σή του ἀ­πὸ τὸ μα­κρο­χρό­νια ρι­ζω­μέ­νο status quo τῆς ἀ­τέ­λει­ω­της ἀ­παί­τη­σης ὑ­λι­κῶν ἀ­γα­θῶν. Για­τί πραγ­μα­τι­κά, ὅ­ταν ἡ τη­λε­ό­ρα­ση προ­βάλ­λει ὡς ἰ­δα­νι­κὸ τὸν ἄν­θρω­πο ἐ­κεῖ­νο ποὺ θε­ω­ρεῖ τὴν ἀ­το­μι­κή του ἀ­παί­τη­ση ὡς ἀ­νάγ­κη καὶ μά­λι­στα ζω­τι­κή τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ συ­νό­λου, τό­τε εἶ­ναι φυ­σι­κὸ νὰ δι­α­στρε­βλώ­νε­ται ἀ­νε­πα­νόρ­θω­τα ἡ δι­α­μόρ­φω­ση μί­ας ἀ­πο­κρυ­σταλ­λω­μέ­νης ἀν­τί­λη­ψης πά­νω στὸ συγ­κε­κρι­μέ­νο θέ­μα καὶ κα­τ᾿ ἐ­πέ­κτα­ση αὐ­τὴ ἡ ἀν­τί­λη­ψη δι­εισ­δύ­ον­τας στὴν ἀν­θρώ­πι­νη ὑ­πό­στα­ση εἶ­ναι φυ­σι­κὸ νὰ τὴν ἀλ­λο­τρι­ώ­νει πα­ρά­φο­ρα. Κι αὐ­τὸ για­τί ἡ ἀ­μέ­λεια καὶ ἡ ἀ­δι­α­φο­ρί­α γιὰ τὴν πρό­ο­δο τῆς ἀν­θρώ­πι­νης κοι­νό­τη­τας, ὡς δη­μι­ουρ­γι­κοῦ καὶ ζων­τα­νοῦ συ­νό­λου, αὐ­τό­μα­τα κα­τα­δεί­χνει καὶ τὴν ἀρ­χὴ τῆς κα­τάρ­ρευ­σής της, ἑ­πο­μέ­νως τὴν πα­ρακ­μὴ αὐ­τοῦ ποὺ ὁ ἄν­θρω­πος κα­τόρ­θω­σε νὰ ὀρ­θώ­σει πά­νω στὸ σκλη­ρὸ μό­χθο καὶ τὸν ἀ­τέ­λει­ω­το προ­βλη­μα­τι­σμὸ ὁ­λό­κλη­ρων γε­νι­ῶν. Καὶ θὰ συμ­βεῖ ἀ­να­πό­φευ­κτα αὐ­τό, ἂν ἡ τρο­πὴ τῶν πραγ­μά­των εἶ­ναι τέ­τοι­α, για­τί ἡ ὑ­περ­βο­λι­κὴ δι­όγ­κω­ση τῶν προ­σω­πι­κῶν ἀ­ναγ­κῶν (ποὺ πολ­λὲς ἀ­π᾿ αὐ­τὲς εἶ­ναι οὐ­σι­α­στι­κὰ ἀ­νύ­παρ­κτες ἀλ­λὰ ποὺ ἡ τη­λε­ό­ρα­ση τὶς πλά­θει καὶ τὶς με­ταγ­γί­ζει σὲ μᾶς) πα­ραγ­κω­νί­ζει, πα­ρα­με­ρί­ζει κα­τὰ τρό­πο ὄ­χι ἄ­με­σο μὰ ἀ­κα­τά­βλη­το, στα­θε­ρὸ καὶ δι­α­βρω­τι­κὸ τὶς ἐ­πι­τα­κτι­κό­τα­τες κοι­νω­νι­κὲς ἀ­νάγ­κες ποὺ ἡ ἱ­κα­νο­ποί­η­σή τους, ἐν­δε­χο­μέ­νως, θὰ θε­ρά­πευ­ε κοι­νω­νι­κὰ προ­βλή­μα­τα ποὺ μα­στί­ζουν καὶ τὸν τό­πο μας μὰ κι ἄλ­λες χῶ­ρες.

Ἐ­πι­πλέ­ον, μί­α ἄλ­λη μορ­φὴ τῆς ἀλ­λο­τρί­ω­σης τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τας τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ ἐκ­δη­λώ­νε­ται λό­γῳ τῆς τη­λε­ό­ρα­σης εἶ­ναι ἡ ἀ­να­τα­ρα­χὴ τῆς συμ­βί­ω­σης στὴν κοι­νω­νί­α μὰ καὶ στὴν οἰ­κο­γέ­νεια ἐ­ξαι­τί­ας προ­στρι­βῶν ποὺ πη­γά­ζουν ἀ­πὸ ὑ­πάρ­χου­σες οἰ­κο­νο­μι­κὲς δυ­σχέ­ρει­ες, τὶς ὁ­ποῖ­ες ἡ τη­λε­ό­ρα­ση ὄ­χι μό­νο δὲν αἴ­ρει ἀλ­λὰ ἀν­τί­θε­τα το­νί­ζει ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο. Κι αὐ­τὸ για­τί ἡ οἰ­κο­νο­μι­κὴ εὐ­μά­ρεια ἡ ὁ­ποί­α δη­μι­ουρ­γεῖ οὐ­σι­α­στι­κὰ τὸ πρό­τυ­πο τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ προ­βάλ­λει ἡ τη­λε­ό­ρα­ση εἶ­ναι οὐ­σι­α­στι­κὰ ἀ­πρό­σι­τη στὴ με­γά­λη μά­ζα τῶν τη­λε­θε­α­τῶν της μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα αὐ­τὴ ἡ κραυ­γα­λέ­α ἀν­τί­θε­ση νὰ ἐ­πι­φέ­ρει ψυ­χο­λο­γι­κὲς συγ­κρού­σεις στὸν ἄν­θρω­πο, οἱ ὁ­ποῖ­ες τὸν φθεί­ρουν ἀ­νε­λέ­η­τα ἀ­π᾿ ὅ­λες τὶς πλευ­ρές. Κι αὐ­τὴ ἡ ψυ­χι­κὴ φθο­ρὰ καὶ ἀλ­λο­τρί­ω­ση ποὺ τὸν πλήτ­τει ἔ­χει καὶ τὸ ἀ­νά­λο­γο ἀν­τί­κρι­σμα στὴ σύ­να­ψη τῶν κοι­νω­νι­κῶν του σχέ­σε­ων. Ἑ­πο­μέ­νως αὐ­τὴ ἡ ἀν­τι­νο­μί­α με­τα­βι­βά­ζε­ται καὶ στὸ κοι­νω­νι­κὸ σῶ­μα καὶ δυ­σχε­ραί­νει ἀ­φό­ρη­τα τὴν ὁ­μα­λὴ λει­τουρ­γί­α του.

Ὅ­μως, ἀ­ναμ­φι­σβή­τη­τα, ἐ­κεῖ ὅ­που ἡ τη­λε­ό­ρα­ση καὶ τὸ πρό­τυ­πο τοῦ ἀν­θρώ­που τὸ ὁ­ποῖ­ο προ­βάλ­λει ἔ­χουν ρι­ζώ­σει, σκά­βον­τας κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ καὶ δι­α­βρώ­νον­τας τὸν κρι­τι­κὸ στο­χα­σμὸ τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ὁ το­μέ­ας τῆς  πα­θη­τι­κῆς ἀ­πο­δο­χῆς μί­ας πο­λι­τι­κῆς ἢ κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κῆς ἠ­θι­κῆς ἢ ὁ­ποι­ασ­δή­πο­τε ἄλ­λης ἰ­δε­ο­λο­γί­ας. Για­τί ὁ ἄν­θρω­πος, ἐ­θι­ζό­με­νος στὸ νὰ ἀ­πο­δέ­χε­ται πα­θη­τι­κὰ τὰ μη­νύ­μα­τα ποὺ ἡ τη­λε­ό­ρα­ση τοῦ πα­ρέ­χει, ἐ­πα­να­παύ­ε­ται στὶς εὔ­κο­λες λύ­σεις ποὺ τοῦ ὑ­πο­δεί­χνει ἡ νάρ­κω­ση τῆς κρι­τι­κῆς του ἱ­κα­νό­τη­τας καὶ ἔ­τσι, σὲ τε­λευ­ταί­α ἀ­νά­λυ­ση, ἀλ­λο­τρι­ώ­νε­ται ἡ πνευ­μα­τι­κή του ἀρ­τι­ό­τη­τα ἀ­φοῦ δὲν κα­τα­βάλ­λει καμ­μιὰ προ­σπά­θεια γιὰ νὰ τὴν κα­τα­στή­σει ὥ­ρι­μη. Βέ­βαι­α οἱ συ­νέ­πει­ες αὐ­τῆς τῆς πα­θη­τι­κῆς μα­ζο­ποί­η­σης ἀ­πο­τε­λοῦν τὴ με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­πό­δει­ξη γιὰ τὸ πό­σο ἡ ση­με­ρι­νὴ τη­λε­ό­ρα­ση ἀ­γνο­εῖ τέ­λεια τὴ δι­α­νο­η­τι­κὴ ἱ­κα­νό­τη­τα τοῦ σύγ­χρο­νου ἀν­θρώ­που. Καὶ ὅ­ταν τε­λι­κὰ φτά­σου­με νὰ ἀ­να­ρω­τη­θοῦ­με ἂν αὐ­τὸ τὸ πρό­τυ­πο ποὺ προ­βάλ­λει εἶ­ναι τε­λι­κὰ ἀν­θρώ­πι­νο, δι­α­πι­στώ­νου­με ὅ­τι ἂν καὶ προ­βάλ­λε­ται ὡς πρό­τυ­πο ἀν­θρώ­που κά­θε ἄλ­λο πα­ρὰ ἀν­θρώ­πι­νο εἶ­ναι. Εἶ­ναι μᾶλ­λον ἀ­πάν­θρω­πο ἀ­φοῦ πα­σχί­ζει νὰ δε­σμεύ­σει ὅ­τι ἀ­νώ­τε­ρο ἔ­χει ὁ ἄν­θρω­πος, τὴ σκέ­ψη του, τὸν γό­νι­μο λο­γι­σμό του, στὸ ἅρ­μα με­γά­λων καὶ παν­το­δα­πῶν συμ­φε­ρόν­των ποὺ κά­θε ἄλ­λο πα­ρὰ τὸν ἴ­διο καὶ τὴν κοι­νω­νί­α θὰ ἀ­νυ­ψώ­σουν, ἀ­φοῦ στο­χεύ­ουν στὴν προ­ώ­θη­ση τῶν λί­γων.

Φυ­σι­κά, μπο­ροῦ­με νὰ μι­λή­σου­με γιὰ χί­λι­ες δύ­ο ἄλ­λες ἀν­τι­κοι­νω­νι­κὲς καὶ ἀν­τι­αν­θρώ­πι­νες ἐ­πι­δρά­σεις τῆς τη­λε­ό­ρα­σης στὴν προ­σω­πι­κό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που ὅ­πως ἡ ἠ­θι­κὴ δι­α­φθο­ρά, ἡ κα­τά­πνι­ξη τῶν πη­γαί­ων αἰ­σθη­μά­των του γιὰ τὴ φύ­ση καὶ γιὰ τὴ ζω­ή, ἡ μο­να­ξιὰ καὶ ἡ με­λαγ­χο­λί­α κα­θὼς αὐ­τὲς τρο­φο­δο­τοῦν­ται ἀ­π᾿ τὴν τη­λε­ό­ρα­ση, κα­θὼς καὶ ἡ ἀ­πο­ξέ­νω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ ἀ­πο­μά­κρυν­σή του ἀ­π᾿ τοὺς συ­ναν­θρώ­πους του καὶ τό­σα ἄλ­λα. Ὅ­μως αὐ­τὰ μπρο­στὰ στὶς τε­ρά­στι­ες συ­νέ­πει­ες ποὺ ἀ­να­λύ­σα­με πραγ­μα­τι­κὰ ὠ­χριοῦν. Ἄλ­λω­στε καὶ οἱ σύγ­χρο­νοι στο­χα­στὲς πα­ρα­τη­ροῦν ὅ­τι ἡ τη­λε­ό­ρα­ση εἶ­ναι αὐ­τὴ ποὺ ἔ­χει κα­τα­στή­σει τὴ ση­με­ρι­νὴ κοι­νω­νί­α, κοι­νω­νί­α χω­ρὶς ἀν­τι­πο­λί­τευ­ση, θέ­λον­τας νὰ το­νί­σουν τὴν ἀ­να­σταλ­τι­κὴ ἐ­πί­δρα­σή της στὴν γό­νι­μη καὶ δη­μι­ουρ­γι­κὴ κρί­ση τοῦ ἀν­θρώ­που.

Βέ­βαι­α ἀρ­κε­τοί, θέ­λον­τας νὰ ἐκ­θειά­σουν τὴ θε­τι­κὴ πλευ­ρὰ τῆ­ς τη­λε­ό­ρα­σης ἡ ὁ­ποί­α ἀ­ναμ­φι­σβη­τη­τα ὑ­πάρ­χει ἀλ­λὰ εἶ­ναι ἀ­με­λη­τέ­α, θὰ δι­α­τύ­πω­ναν ὅ­τι τὸ πρό­τυ­πο τοῦ συ­νει­δη­τοῦ πο­λί­τη, προ­βάλ­λε­ται ἐ­πί­σης ἀ­π᾿  τὴν τη­λε­ό­ρα­ση μέ­σα ἀ­πὸ τὶς δι­α­δι­κα­σί­ες τῆς πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης ποὺ αὐ­τὴ προ­βάλ­λει. Ὅ­μως ὅ­λοι κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅ­τι αὐ­τὴ ἡ πα­ρα­δο­χὴ σὲ κα­μμιὰ πε­ρί­πτω­ση δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τη για­τί καὶ αὐ­τὴ τῆς ἀ­κό­μα ἡ μο­να­δι­κὴ ἴ­σως θε­τι­κὴ ἐ­πί­δρα­ση νο­θεύ­ε­ται συγ­κα­λυμ­μέ­να, βέ­βαι­α, ἀ­μέ­τρη­τες φο­ρές. Γι᾿ αὐ­τοὺς ὅ­λους τούς λό­γους, ἀ­πο­τε­λεῖ αἴ­τη­μα τοῦ σύγ­χρο­νου ἀν­θρώ­που ἡ ρι­ζι­κὴ ἀ­να­μόρ­φω­ση τοῦ ρό­λου τῆς τη­λε­ό­ρα­σης, για­τί ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἡ δύ­να­μή της θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ κι­νη­το­ποι­η­θεῖ στὴν εὐ­ό­δω­ση σκο­πῶν καὶ στό­χων πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­νι­δι­ο­τε­λῶν, ἀ­φι­λο­κερ­δῶν καὶ τε­λι­κὰ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀν­θρώ­πι­νων. Ὅ­μως, ἀ­ναμ­φι­σβή­τη­τα γιὰ τὴν ἐν­σάρ­κω­ση αὐ­τοῦ τοῦ, κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά, ὁ­ρά­μα­τος ἀ­παι­τοῦν­ται σκλη­ρὲς προ­σπά­θει­ες ποὺ εἶ­ναι ἀ­ναγ­καῖ­ο καὶ ἐ­πι­τα­κτι­κὸ νὰ κα­τα­βλη­θοῦν ἀ­πὸ σύσ­σω­μη τὴν ἀν­θρώ­πι­νη κοι­νω­νί­α γιὰ μί­α ζω­ὴ λι­γό­τε­ρο τυ­πο­ποι­η­μέ­νη, γιὰ μί­α ζω­ὴ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀν­θρώ­πι­νη.