Πριν
από λίγες ημέρες – 17 έως 19 Μαρτίου βρέθηκα στη μεγαλόνησο Κύπρο,
εκπροσωπώντας την Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτ. Συνταξιούχων στο εκεί τελεσθέν Συνέδριο της ΠΑΣΥΔΥ – Παγκύππριας
Συντεχνίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Με αφορμή αυτή μου, την για πρώτη φορά, επίσκεψη
στην Κύπρο θα ήθελα, σε σύντομο χρονικό διάστημα να εκθέσω μερικές μου
εντυπώσεις που μου προκάλεσαν ενδιαφέρον αλλά και συγκίνηση.
Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι στην Κύπρο δεν
αποτελούν ξεχωριστή οντότητα από τους συνταξιούχους του Δημοσίου. Όλοι, οι
δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι
του Δημοσίου – με εξαίρεση τους δασκάλους, είναι οργανωμένοι στην ΠΑΣΥΔΥ. Μία συντεχνία με μεγάλη δύναμη από την οποία
δύναμη απορρέει και εκτίμηση και
σεβασμός από την Κυπριακή Κυβέρνηση. Επιβεβαίωση αυτών που λέγω είναι η
παρουσία, στην πρώτη ημέρα του
Συνεδρίου, όχι μόνο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και του
Υπουργού Οικονομικών και του Προέδρου της Κυπριακής Βουλής και πλήθος άλλων
Υπουργών και Βουλευτών. Όλοι αυτοί οι επίσημοι δεν χαιρέτησαν απλώς την έναρξη
του Συνεδρίου αλλά ανέπτυξαν δια μακρών
όλη την οικονομική κατάσταση της Κύπρου και τις δυνατότητες καλυτέρευσής
της σε συνεργασία Κυβέρνησης και Συντεχνίας.
Η ΠΑ.ΣΥ.ΔΥ. διαθέτει στο κέντρο της Λευκωσίας τεράστιο συνεδριακό
κέντρο, εστιατόριο, πληθώρα γραφείων και έναν όροφο διαμερισμάτων για τη
φιλοξενία καλεσμένων της. Πλησίον δε της ΠΑ.ΣΥ.ΔΥ. σε νέο ανεξάρτητο πολυώροφο κτίριο
λειτουργεί ιδιωτική τράπεζα της Συντεχνίας. Ανάλογες κτιριακές εγκαταστάσεις
της οργάνωσης υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Κύπρου. Διαθέτει επίσης και συγκροτήματα
ξενώνων διακοπών και σε ορεινό θέρετρο της Κύπρου αλλά και σε παραλία της
Πάφου. Οι Κύπριοι δάσκαλοι δε συμμετέχουν στον ΠΑ.ΣΥ.ΔΥ. αλλά μόνοι τους διαθέτουν και τράπεζα ιδιωτική
αλλά και αξιόλογα κτίρια με γραφεία της ομοσπονδίας τους.
Όλα αυτά δεν τους χαρίστηκαν, δεν τους
δωρήθηκαν. Αποκτήθηκαν με δάνεια και προσωπική προσφορά.
Ας ελπίσουμε πως κάποια μέρα και οι
Ελλαδίτες συνάδελφοί τους θα πάψουν να ασχολούνται τόσο πολύ με την πολιτική
αντιπαλότητά τους και θα αποφασίσουν να τους μιμηθούν, προσφέροντας έτσι
ανεκτίμητο καλό σε όλους μας.
Σ’
αυτές τις λίγες μέρες παραμονής μας στην Κύπρο, μαζί με το συνάδελφο πρόεδρο
της Πάτρας Σπύρο Αντωνόπουλο, κλέψαμε λίγο χρόνο, και με τη συνοδεία του
παλαίμαχου και αξιολάτρευτου στελέχους της ΠΑ.ΣΥ.ΔΥ. Μίκη Νησιώτη που είχε αναλάβει τη φροντίδα και εξυπηρέτηση της όλης
παραμονής μας στην Κύπρο επισκεφθήκαμε τα αξιοθέατα της Λευκωσίας.
Θεωρήσαμε χρέος μας να επισκεφθούμε και να
κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στα Φυλακισμένα Μνήματα. Μπροστά στους
τάφους των 13 νέων παιδιών, των παλικαριών που έδωσαν τη ζωή τους, που
κρεμάστηκαν από τους Άγγλους κατακτητές γιατί ζήτησαν, αγωνίστηκαν για τη
Λευτεριά της πατρίδας τους. Καραολής, Δημητρίου, Πατάτσος, Ζάκος, Μιχαήλ,
Παναγίδης, Παλικαρίδης, Δράκος, Αυξεντίου, Μάτσης, και τόσοι άλλοι, έδειξαν με
τη θυσία τους το δρόμο προς τη Λευτεριά. ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ
ΛΟΓΙΕΤΑΙ γράφει η επιγραφή του ποιητή στον τοίχο της φυλακής και μέσα της
εμπεριέχει όλη την αλήθεια.
Με το τέλος του αγώνα τα Φυλακισμένα Μνήματα
έγιναν τόπος ιερού προσκυνήματος, μνημείο ηρωισμού και αντίστασης κατά των
δυνάμεων της βίας και της τρομοκρατίας, ναός ιερός της Ελευθερίας θεμελιωμένος
στα κόκαλα των αθάνατων παλικαριών της ΕΟΚΑ.
Εκεί όμως που η καρδιά μας σκίρτησε και το
δάκρυ βούρκωσε τα μάτια μας ήταν η επίσκεψη στο Μουσείο του Αγώνα. Όλο το υλικό
της ΕΟΚΑ μπροστά σου, οπλισμός που χρησιμοποιήθηκε, προσωπικά αντικείμενα των
αγωνιστών, το κρυσφύγετο του Αυξεντίου πιο δω τα ρούχα μεταμφίεσης των
αγωνιστών πιο κει και στο τέλος η
αποκορύφωση της συγκίνησης: Οι 3 πραγματικές αγχόνες που έκοψαν με τέτοιο
βάρβαρο τρόπο την τελευταία πνοή της νιότης των παλικαριών και απέναντι στις
σχισμές του τοίχου εκατοντάδες κανδυλάκια να τρεμοπαίζουν το φως τους μπροστά
στις άγιες μορφές των θυσιασθέντων
βλασταριών της Κύπρου.
Εδώ δεν μπορείς να πεις λόγια πολλά. Απλώς
ψελίζεις «αιωνία η μνήμη σας λεβέντες».
Σε λίγο ο δρόμος μας έφερε μπροστά από το
Άγαλμα της Ελευθερίας στην Κύπρο. Δεν κατεβήκαμε να το δούμε από κοντά γιατί
είχε προηγηθεί το παράπονο του Μίκη «Άγαλμα Ελευθερίας έχομεν, ελευθερίαν όμως
ποτέ δεν αποκτήσαμεν».
Τέλος φτάσαμε στο τελευταίο μεγάλο μας προσκύνημα:
Στους τάφους των παλικαριών μας που έπεσαν το 1974 στην Τούρκικη Εισβολή. Είναι
ένας τόπος ιερός επιβλητικός. Ανηφορίσαμε το δρόμο προς τον Τύμβο και βλέπαμε
δεξιά μας και αριστερά μας τους καλοζυγιασμένους κατάλευκους σταυρούς των τάφων
όλων εκείνων των λεβέντηδων από την Ελλάδα και την Κύπρο που έπεσαν για τα ιερά
και τα όσια της φυλής μας. Φτάνοντας
στην κορυφή του Τύμβου και αφού αφήσαμε
λίγα λουλούδια, μικρό φόρο τιμής
και αγάπης, θεώρησα καθήκον μου καθώς και υποχρέωσή μου να αναζητήσω τον τάφο
του συμπατριώτη μας από το Ναύπλιο Γεωργίου Μπούτου Αντισυνταγματάρχη των Ελλ.
Ενόπλων Δυνάμεων που έπεσε ηρωικά τον Ιούλιο του ’ 74 στην Κύπρο.
Το γραφείο του Συνδέσμου μας βρίσκεται στην
οδό Μπούτου αριθμός 3. Οδός που δόθηκε στο Ναύπλιο το όνομά του σα μικρό δείγμα
τιμής από την Αρχή της πόλης μας. Ας είναι πανάλαφρο το χώμα της Μεγαλονήσου
που τον σκεπάζει.
Θα ήταν, για μένα, μεγάλη παράληψη αν δεν
αναφερόμουνα και στο μεγάλο βαθμό φιλοξενίας που τύχαμε. Η αγάπη τους, η
προθυμία τους για εξυπηρέτησή μας θα μου μείνει αξέχαστη. Ο Μίκης, ο Δήμος, ο
Μιλτιάδης, ο Πρόεδρος και τόσοι άλλοι ζούσαν με την αγωνία να κάνουν κάθε τι
ώστε η εκεί παραμονή μας να είναι άνετη και ευχάριστη. Ένα θερμό ευχαριστώ σε
όλους τους Κύπριους Φίλους.
Ο
Πρόεδρος Πολ. Συν/χων Ναυπλίας
Σωκράτης Διδασκάλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου